Telefoon? Check. Portemonnee? Checkcheck. Zakdoekjes? Check.
May is met vakantie, daarom even terug in de tijd: de eerste column die ze schreef voor franska.nl…
Laat ik beginnen mezelf netjes aan u voor te stellen. Met trots, want ik ben hierbij officieel een van de vriendinnen van Franska en dat is een goede reden om meteen een brok melkchocolade met hazelnoten aan te breken en een fles rode Amarone te openen. Want dat is dus de meest goddelijke combinatie van alles op de wereld.
Ik ben May-Britt Mobach, hoofdredacteur van Franska’s jongere zus Amayzine.com en voormalig hoofdredacteur van Marie Claire ook wel de plek waar ik Franska leerde kennen.
Wat die hoofdredacteur met die designertassen nou op Franska.nl moet, wilt u misschien weten. Nou, deze hoofdredacteur heeft ook een man, een wasmand waar nooit een echo uit klinkt (als dat lukt is het, op die chocola met Amarone na, een van de grootste geluksmomenten in mijn dagelijks leven) en drie dochters.
Bovendien was er een tijd dat in die designertas standaard een pakje zakdoeken zat. Huissleutels? Check. Telefoon? Check. Portemonnee? Checkcheck. Zakdoekjes. Check. Ik was grootafnemer van de firma Kleenex omdat ik zeker wist dat ik die dag zou gaan huilen. Minstens een keer. Ik weet nog dat ik tijdens de lunch mijn huilmomenten van die dag telde. Dat waren er acht.
De reden? Er was ‘iets’ met onze oudste dochter. Jaren had ik het niet gezien of professioneel ontkend. Dat ze in haar eigen wereld zat leek me een heerlijk gegeven voor haar. Ik wilde dat ik me iets meer kon afzonderen voor prikkels en humeuren van anderen.
Dat ze nog bijna niet sprak was ook niet erg. Af en toe produceerde ze een volzin waar je stijl van achterover viel (zoals toen een getatoeëerde, bebaarde verhuizer haar van de trap droeg en ze zei: “Mama, de papa van Pipi Langkous heeft me naar beneden getild.”) en bovendien ging Einstein ook pas praten toen hij vier was. Nou dan. En kon iedereen even kijken naar wat ze wèl goed deed? Hoe invoelend ze was (als ik op de bank Komt Een Vrouw Bij de Dokter zat te kijken en heel hard moest huilen, werd zij wakker en kwam ze naar beneden), en hoe knáp. Laat ons met rust. En bemoei je met je eigen zaken.
Als ze naar school ging, dan zou alles goed komen. Maar toen ik na haar eerste schooldag trots het plein op liep om mijn meisje op te halen en een jubelende juf verwachtte (want alles zou nu tenslotte in opwaartse beweging gaan) zag ik een juf die haar hoofd langzaam heen en weer schudde. Een week of wat later werden we gebeld door de remedial teacher. Die waren vast overdreven bezorgd en deden dat bij zoveel kinderen, zo bleef ik denken.
Kon iedereen even kijken naar wat ze wèl goed deed?
Om hen gerust te stellen besloten we een kinderpsycholoog te bezoeken. Ze zat in het centrum van Haarlem, aan een pittoresk grachtje (Haarlem is namelijk het stadje van Anton Pieck) waar je komt door een keurig ros buurtje (niets menselijks is de Haarlemmers vreemd) door te steken.
Na een gezamenlijke sessie zou ze mijn dochter alleen observeren en daarna zouden nog drie bezoeken volgen. Na het tweede consult, kwam ik mijn meisje halen. Ze zat op haar kleine stoeltje, dolblij met de dubbele koek (wat ik nooit zou kopen; met zo’n wit laagje fourré ertussen) die ze van de psychologe had gekregen. De vrouw keek me lang aan. Er was meer aan de hand. Ze verwees ons door. Het was menens. Er was iets met onze dochter.
Ik moest mijn man bellen om te vertellen wat ik had gehoord. Vanaf dat moment zou alles anders worden. Hoop die we hadden, zouden we moeten parkeren. Het zou niet goed komen. Niet zomaar. Ik pakte mijn telefoon uit mijn tas, maar stelde het nog heel even uit. Liever keek ik nog naar mijn kleine meisje dat voor me uit huppelde met haar dubbele koek in dat malle rosse steegje.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com. Ze weet alles van mode en beauty, maar is ook nog een mens met drie dochters en een drukbezette man.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
