Anne
May-Britt: Het zal allemaal wel aan mij liggen. Ik zal wel hartstikke gek zijn. En dom. En niet juridisch onderlegd. Maar ik heb toch een paar vragen die me niet loslaten.
Waarom, wáárom, WAAROM krijgt iemand strafvermindering? Waarom krijgt Michael P. 11 jaar cel in 2010 en zit hij in 2017 ineens op een familieverjaardag? Alsof er niets gebeurd is? Als ik een bekeuring krijg, wordt hij echt niet minder. Al zeg ik honderd keer sorry. En de studieschuld van mijn vriendin wordt ook niet minder na verloop van tijd. Dat ze dan zeggen: je hebt je best gedaan, driekwart is afbetaald, je hebt gezegd dat je goed met je geld zult omgaan dus we lullen er verder niet over. Ik vergelijk appels met peren, ik weet het. Mijn moraal is dat er nergens in het leven wordt teruggekomen op een genomen besluit behalve als het om gevaarlijke criminelen gaat. Om mensen die in alles hebben laten zien dat ze niet te vertrouwen zijn. Die al vanaf hun zevende zeggen: ik ben gevaarlijk. Blijf uit de buurt.
Nog een paar dingen die ik niet kan geloven. Had Michael P een relatie met een begeleider? Is dit echt waar? En met een medepatiënt? Tegelijk? En is zij werkelijk zwanger? Hoe moet het met dat kind. Wat vertel je straks dat nieuwe leven? ‘Even over je vader…’
Op zijn zevende werd hij van school gestuurd, op de middelbare school begon hij te stelen. Raakte hij verslaafd. Zette hij dure auto’s in de fik. Bedreigde hij zijn broer. Stak hij een wandelaar in de rug en ging er met zijn telefoon vandoor. Daarna volgden twee ‘nietsontziende’ verkrachtingen. Wilt u ook liever niet weten wat ‘nietsontziend’ in dit geval inhoudt?
Waarom krijgt iemand verlof? Onbewaakt verlof? Waarom is deze kliniek open? Ik vraag het maar. Misschien begrijp ik het allemaal niet. Het zal wel weer rechts zijn. Politiek incorrect en ongenuanceerd.
Iemand naast me zegt dat de doodstraf weer zou moeten worden ingesteld. Dat vind ik te ver gaan. Maar ik begrijp het geluid
Iemand naast me zegt dat de doodstraf weer zou moeten worden ingesteld. Dat vind ik te ver gaan. Maar ik begrijp het geluid. Een ander vindt castratie op zijn plaats. Het zou niet nodig hoeven zijn. Als we tenminste de strafmaat aanhouden. Of levenslang geven. In een humane omgeving, want dat verdient iedereen. Monsters zijn zo geworden, niet zo geboren. Dat wil ik toch nog steeds geloven.
Juristen zullen mijn vragen vast weghonen. En mensen die in de reclassering werken ook. Maar ondertussen is Anne Faber wel dood. Hartstikke dood. Onnodig overleden. In de knop van haar bloei. Ze zeggen dat de zon dit weekend gaat schijnen. In onze harten regent het harder dan we hebben kunnen.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
