Marola kan het aantal fietsen dat van haar gestolen is al niet meer op één hand tellen
‘Sinds ik besloot niet langer de moraalridder uit te hangen gaat het goed.’
‘Het aantal fietsen dat van me is gestolen is al lang niet meer op de vingers van één hand te tellen. Sinds ik in Utrecht woon voor mijn studie is het met de regelmaat van de klok raak. Aangifte doen heeft geen enkel nut en investeren in nóg betere sloten heeft ook geen zin want de laatste ketting die ik me liet aansmeren was al duurder dan de fiets die ik tweedehands aanschafte en toch lukt het dieven blijkbaar telkens weer om de kettingen door te knippen. Bij het station staan geregeld gastjes die supermooie fietsen voor weinig te koop aanbieden. Zonder slot, dat dan weer wel, dus dat die fietsen gejat zijn staat buiten kijf.
Daarom wilde ik er nooit aan meedoen om zo het systeem in stand te houden en kocht ik telkens weer een nieuwe tweedehands fiets bij een fietsenwinkel. Totdat ik een fiets die absoluut zeker van mij was geweest ooit aan een brug vastgeketend zag staan. Ik wachtte net zo lang totdat de nieuwe eigenaar – een vrouw van mijn leeftijd – zich liet zien. Venijnig vroeg ik hoe ze aan die fiets kwam. Waar bemoeide ik me mee, vroeg ze. Die fiets had ze gewoon gekocht dus die was nu van haar. Zo makkelijk was het dus. Je koopt een gejatte fiets voor weinig en niemand die je iets kan maken.
Sinds die ervaring ben ik om en niet langer de moraalridder die ik eerst was. De volgende keer dat het raak was en mijn fiets er weer eens niet stond toen ik ’s ochtends buiten kwam om naar mijn werk te gaan, besloot ik om diezelfde dag nog langs het station te gaan. Het duurde niet lang voordat ik een knul spotte die met een damesfiets aan zijn hand liep. ‘Is die fiets te koop?’ vroeg ik. ‘Dat hangt ervan af,’ antwoordde het joch. Wat zou ik er ongeveer voor willen geven? ‘Vijftig euro’, riep ik. Zonder me aan te kijken overhandigde hij me de damesfiets. Zodra ik het stuur van hem overnam en hij zijn geld had draaide hij zich om en sprintte ervandoor. Bij de fietsenmaker kocht ik een goedkoop slot, want lang zou ik wel niet van deze fiets kunnen genieten.
Geloof het of niet, dit verhaal speelde twee jaar geleden. Al die tijd staat mijn – overigens uitstekende – fiets met een slot van niets om de lantaarnpaal voor mijn huis en er is geen mens die ernaar omkijkt.’
Marola’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
Door: Redactie Franska.nl
