Franska.nl

‘Hoewel ik mijn moeder tot ver na mijn puberteit mijn beste vriendin noemde, was ons contact ernstig in het slop geraakt vanaf het moment dat ik het huis uit was. Ik was verhuisd van ons dorp in de provincie naar Rotterdam, waar ik binnen no time tot over mijn oren in het studentenleven zat. Fantastische studieresultaten leverde dat niet op, maar ik genoot er des te meer van, en dat ergerde mijn moeder – wat ik achteraf best kan begrijpen overigens.

 

Als ik in het weekend thuis kwam, waren er irritaties in plaats van goede gesprekken. De vertrouwelijkheid tussen ons, die altijd zo vanzelfsprekend was geweest, was er ook niet meer, en dat miste ik verschrikkelijk. Ik miste wat we hadden, mijn moeder die altijd voor me klaarstond en me altijd begreep.

 

Een vriendin stelde voor dat ik een weekend Parijs zou boeken voor mijn moeder en mij, en dat leek me een heel goed plan. Ik nam er een extra horecabaantje voor om het geld bij elkaar te sparen. Toen ik zover was om te boeken, betrok ik mijn vader in het complot en zorgde ervoor dat er niets in mijn moeders agenda zou staan voor het bewuste weekend.

 

Een week daarvoor ging ik naar huis en op zondag aan het ontbijt overhandigde ik mijn moeder de treintickets en de hotelvouchers. ‘Verrassing mam! Jij en ik gaan volgend weekend samen naar Parijs, want ik denk dat we wat in te halen hebben.’

 

Haar reactie was afgemeten. Daar schrok ik van, maar ik zei tegen mezelf dat ik haar hier waarschijnlijk mee had overvallen en dat het in Parijs hoe dan ook allemaal goed zou komen. Niets bleek minder waar. Op de donderdag voor ons vertrek belde ze op met de mededeling dat ze zich helemaal niet lekker voelde en dat het haar beter leek als ik iemand anders regelde om in haar plaats mee te gaan. Ik voelde me alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen en moest er onbedaarlijk om huilen. De volgende dagen zat ik te wachten of ze niet toch nog op haar besluit terug zou komen. Dat deed ze niet. Mijn vader belde wel. Om te zeggen dat hij het een eer zou vinden om mij naar Parijs te vergezellen als ik niemand anders kon vinden. En wat mama betreft: hij begreep het ook niet goed en hij werd er ook niet wijzer van als hij er met mama over probeerde te praten.

 

Een paar maanden later belde mijn moeder me op. Wilde ik nog een keer naar Parijs, maar nu op haar kosten? Want ze had me wel het een en ander uit te leggen. Toen we een aantal weken daarna bij Café Marly aan de wijn zaten, kwam haar verhaal. Stiekem was ze een beetje jaloers geweest op het leven dat ik was gaan leiden sinds ik niet meer thuis woonde, zei ze. Want misschien was dat diep in haar hart ook wel het leven dat ze zelf had willen hebben. ‘Wie weet voelde ik me ook wel een beetje in de steek gelaten door je. Daar ben ik niet trots op en daar heb ik veel spijt van. We kunnen de laatste twee jaar niet overdoen helaas. Maar denk je dat we de draad weer op kunnen pikken waar we waren gebleven? Want ik mis ‘ons’ meer dan ik kan zeggen.’

 

Kijk! Dit was nou de moeder waar ik zoveel van hou en waar ik altijd zo trots op was. Een mens van vlees en bloed, altijd goudeerlijk en een voorbeeld om blind te volgen.’

 

Marly’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.