Marja’s zoon is vader geworden en hij heeft haar gevraagd als oppas-oma
‘Ik zei volmondig ‘ja’ maar als ik heel eerlijk ben vind ik het een enorme opgave.’
‘Mijn zoon is vader geworden van een stamhouder en dat maakt mij een trotse moeder en grootmoeder. Omdat ik vroeger, toen onze kinderen klein waren, best veel aan het werk was en ik de zorg regelmatig aan oppassen moest overlaten, had ik me voorgenomen om volop van de kleine vent te gaan genieten nu ik veel meer tijd en veel meer rust heb dan vroeger. Dat kan ook makkelijk omdat we dicht bij elkaar in de buurt wonen en ik het oprecht heel goed met mijn schoondochter kan vinden. Mijn man en ik gaan er bijna wekelijks even langs en missen het contact als we een week over moeten slaan.
Toch overviel onze zoon ons toen hij vroeg of we misschien een vaste dag in de week willen gaan oppassen. Hij zou het niet gevraagd hebben als ze niet heel erg omhoog zaten, zei hij. Hun plan was drie dagen kinderdagverblijf en zij allebei een dag minder werken.
Maar de kinderdagverblijven kampen met mega personeelstekorten. Ze hebben met hangen en wurgen twee dagen weten te regelen. Meer zit er echt niet in. Ik had eigenlijk al ‘ja’ gezegd voordat ik er erg in had, want natuurlijk kunnen ze op ons rekenen en natuurlijk vinden wij het leuk om echt betrokken te mogen zijn bij onze kleinzoon.
Inmiddels zijn we een half jaar onderweg met onze vaste oppasdag – en de nodige extra dagen die daarbij komen – en eerlijk gezegd valt het me vies tegen. Onze kleinzoon heeft nog niet echt een slaapritme waar we onze dag een beetje op kunnen plannen. In feite bepaalt hij onze dagindeling en loopt onze planning regelmatig in de soep omdat we tot niets anders komen dan met hem bezig te zijn. Als het zondagavond is kijk ik stiekem al een beetje op tegen de maandag die komen gaat wanneer hij om acht uur ’s ochtends al door onze zoon wordt gebracht. Het zijn lange dagen van aan één stuk rennen en vliegen.
We zijn het ontwend om geen tijd voor onszelf te hebben en aan huis gebonden te zijn.
Toen we een paar jaar geleden met pensioen gingen was het allerfijnste daarvan dat we juist wél konden gaan en staan waar we wilden.
Maar was het anders geweest als ik me dit van tevoren had gerealiseerd? Had ik dan geweigerd? Hoe moeilijk zou dat geweest zijn? Als die kinderopvang wel gewoon geregeld was, hadden ze ons immers niet eens gevraagd en was onze rol beperkt gebleven tot die van oppas voor noodgevallen. Alleen als er meer kinderen komen, moeten we wel serieus gaan praten. Want met een peuter en een baby – of wie weet een kleuter, peuter en baby – is het nog weer een ander verhaal en zouden ze een oppas aan huis moeten overwegen.
Mochten we dan alsnog de oppas-opa en -oma voor noodgevallen worden dan valt dat tegen die tijd nog wel te bezien.’
Marja’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
