‘En mijn man moet nu ook eens daadkracht tonen.’

 

 

‘Mijn schoonvader werd twee jaar geleden na een lang en gelukkig huwelijk weduwnaar en sindsdien is hij – heel begrijpelijk – de weg kwijt. Hij drinkt te veel, loopt ‘s nachts te spoken, zorgt niet voor zichzelf en kan maar over één ding praten en dat is dat ‘zijn meisje hem in de steek gelaten heeft’. Hij redt het niet meer in zijn eentje. Is slecht ter been en al drie keer gevallen. Hoe lang hij ermee gewacht heeft om ons te bellen die keren weten we niet precies. De laatste keer belde hij om 1 uur ‘s nachts en toen we bij hem aankwamen lag hij in zijn gangetje. Te rillen van de kou, in shock, een uur in de wind naar de drank stinkend en zonder enige clou hoe hij op de grond terechtgekomen was.

 

Het lijkt hem de beste oplossing om bij ons in te trekken, zegt hij steeds. Omdat we daar nooit op ingaan nodigt hij zichzelf drie, soms vier keer in de week uit om bij ons te komen eten. We moeten hem dan tegen vijven ophalen en brengen hem rond tienen weer naar huis, wat steeds moeilijker op te brengen is. We proberen het daarom een beetje af te bouwen door zijn bezoeken wat korter te maken, maar als we er om vijf uur niet staan belt hij om de vijf minuten op om te vragen waar we blijven.

 

Het is niet meer verantwoord om hem te laten tobben in zijn eentje. Dat vind ik en dat vindt mijn man. Alleen wil mijn schoonvader niets horen over een verhuizing naar een zorgomgeving. Als ik erover begin kijkt hij me niet eens aan en doet hij alsof hij me niet hoort en als mijn man erover begint zet hij het op een schelden en komt met verwijten dat ‘zijn eigen zoon blijkbaar niets om hem geeft en wel wat dankbaarder zou mogen zijn na alles wat hij en zijn moeder altijd voor hem over hebben gehad’. Twee keer heeft mijn man de moed opgebracht om het gesprek aan te gaan. Daarna leek het hem beter om het erbij te laten. Hij is hier niet goed in, zegt hij.

 

Intussen trekt mijn schoonvader zo’n wissel op ons en op ons huwelijk dat mijn man en ik er al niet meer over kunnen praten zonder dat er ruzie van komt. Om mezelf een beetje lucht te geven, ga ik zo vaak mogelijk de deur uit als mijn schoonvader er is. Mijn man is het daar niet mee eens, want als ik er niet ben moet hij voor het eten zorgen en kan hij zich niet achter zijn laptop verstoppen en de conversatie aan mij overlaten. Dat ik het huis ontvlucht is natuurlijk ook geen oplossing. Maar als er geen andere oplossing komt, blijft er weinig anders over. Want zoals het nu gaat, is het echt niet vol te houden en een structurele oplossing vinden is toch echt aan mijn man. Die zou ook weleens wat meer daadkracht kunnen tonen.’

 

Marja’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.