Marije’s dochter was net het huis uit toen haar man vertrok
‘Hij had onze dochter gegund dat ze haar school rustig kon afmaken.’
‘Toen onze enige dochter slaagde voor het VWO en na de zomer op kamers zou gaan, was ik blij en verdrietig tegelijk. Alsof ik voelde wat me boven het hoofd hing en dat er een periode afgesloten werd die nooit meer terug zou komen. Mijn man had jaren daarvoor ooit opgebiecht dat hij halsoverkop verliefd was geworden op een ander. Ik was destijds blij met zijn eerlijkheid en dat hij het me had verteld voordat het te laat was en daarom vocht ik als een tijger. Voor hem, voor mezelf, voor ons. Het duurde ongeveer een jaar voordat hij me in mijn ogen kon kijken en tegen me kon zeggen dat hij weer voor me wilde gaan en hoewel het tussen ons nooit meer even vanzelfsprekend werd als voor zijn verliefdheid, ging het wel steeds beter. Goed genoeg. Althans voor mij. Tot hij een paar jaar geleden steeds meer ging werken, moe thuiskwam en geen enkel initiatief meer nam. ‘Druk’, zei hij erover. Misschien zijn leeftijd ook, dacht ik. Maar gerust was ik er niet op dat we geen gesprekken meer hadden en niet meer vreeën.
Ze was nog maar een paar weken het huis uit, onze dochter, toen hij erover begon. Dat hij echt niet meer met me doorwilde. Dat hij het niet meer op kon brengen, dat hij dacht dat het leven nog wel iets meer voor hem in petto had dan zo aan te blijven modderen. Toen ik vroeg of er weer een ander was, beaamde hij dat. Hij had haar al meer dan een jaar geleden leren kennen en inmiddels genoeg tijd met haar doorgebracht om te weten dat hij met haar verder wilde. Hij had er alleen niet mee willen komen toen onze dochter nog eindexamen moest doen. Hij had haar gegund dat ze haar school rustig kon afmaken voordat ze op eigen benen ging staan.
Ik was heel erg verdrietig toen hij ging. Maar ook een beetje opgelucht. Want diep in mijn hart had ik heus wel gevoeld dat er wat speelde, en de zekerheid van het nu was in zekere zin minder erg dan de onzekerheid van de laatste tijd. In onze omgeving werd er fel naar hem uitgehaald omdat hij me zo lang had belazerd en belogen. Gek genoeg was ik het niet met hen eens. Voor mij was het genoeg om te weten dat hij echt zijn best had gedaan om ‘ons’ een kans te geven en dat hij het leven van onze dochter niet overhoop had willen halen in haar examenjaar. Maar dat ik ondanks alles mild over hem ben, dat wil men maar niet begrijpen. Soms voelt het alsof ik anderen verantwoording daarover schuldig ben. Ik zou echt veel meer aan onze zogenaamde vrienden hebben als ze me nu gewoon lieten zijn en me zouden steunen in wat ik hierover vind en voel.’
Marije’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
