Franska.nl

Toen ik nog geen meneer en kinderen had woonde ik een tijdje alleen in een klein appartementje. Helemaal mijn eigen plek met een pistachekleurige leren bank met bijpassende kussentjes. (Het waren de jaren negentig hè, vandaar de kleur…) Mijn hele huis straalde rust en reinheid uit. Ik houd er van als alles netjes op een rijtje staat. En dat stond het dus ook. De bewaarblikken voor koffie, suiker en thee stonden natuurlijk op alfabetische volgorde. Net als mijn voorraad kruiden.

Ik was best in mijn nopjes met mijn geweldig geordende huisje. Ik werd er ook heerlijk rustig van. Hoe zalig was het om na een lange werkdag thuis te komen en te kijken naar een boekenkast waar alles op kleur staat. Het leek wel een regenboog. Maar ja, toen werd ik verliefd en mijn meneer kwam bij me wonen. Die had niks, buiten een snelkookpan en paar spuuglelijke geluidsboxen van een meter hoog. Hij was nogal aan die dingen gehecht, dus die moesten mee toen ie bij me introk. De Marie Kondo in mij sputterde heftig tegen. Maar ach, ik was verliefd en vond hem leuk, inclusief zijn geluidsboxen. Dus vooruit, voor ik het in de gaten had, stonden ze pontificaal in de woonkamer!

We kregen kinderen, plus de bijbehorende vracht aan spullen: een box, een wandelwagen, een kinderstoel en speelgoed in kleuren die zeer doen aan je ogen. Mijn innerlijke Marie K. deed er jarenlang het zwijgen toe. Het was nu eenmaal niet anders. De spullen van de kinderen slingerden door het hele huis. Maar, dacht ik, als het eenmaal pubers waren, zou het allemaal weer goedkomen en zou mijn Marie weer alle ruimte krijgen met haar opruimwoede.

Inmiddels heb ik die pubers. Als ik in het weekend bergen was sta op te vouwen maak ik daar altijd mooie stapeltjes van. Voor puber 1 en puber 2. Iedereen heeft zo zijn wasje weer schoon en hoeft het alleen maar in de kast te leggen. Marie zou trots op me zijn.

Voor wie haar overigens niet kent… Dit is Marie Kondo in een notedop: Marie leert je om per categorie op te ruimen. Sokken bij de sokken, onderbroeken bij de onderbroeken, dat werk. Dat je je kleren zo opvouwt dat je ze allemaal in de kast kunt zien liggen. Dan weet je weer wat je hebt. En je bewaart alleen die spullen die je een ‘spark of joy’  geven, een vreugdevonk dus.

Nou, echt niet! De echte Marie Kondo heeft zeker nooit pubers in huis gehad?! Haar spark-of-joy-filosofie is in de verste verte niet meer te ontdekken in Huize Smit. Ik weet niet hoe het met die van jou zit, maar mijn pubers mieteren alle met liefde en aandacht gewassen kleding gewoon op de grond. In de berg met schone was die ik de vorige keer aanleverde. Niks geen zen gestapelde onderbroeken of bolletjes sokken op kleur en in een rijtje.

Gek word ik ervan. Mijn innerlijke Marie schreeuwt regelmatig dat het afgelopen moet zijn met die bende. Dan dreig ik dat ik alles wat er in hun kamers op de grond ligt met de vuilnisman meegeef. Dat ze nooit meer nieuwe kleren krijgen en dat ik mijn beeldig gestylde rust en ruimte weer terug wil in huis.

De pubers kijken me dan gapend aan. Jaaaa maaaaaam! En stappen over de chaos heen om vanuit hun bed een lekker potje te gaan gamen. Daar krijgen zij lekker veel rust en ruimte van in hun hoofd.

Ik denk dat ik voortaan maar naast ze ga liggen. Misschien word ik wel rustiger van gamen dan van eindeloos opruimen. En Marie? Die mag naar huis. In een volgend leven ga ik het weer eens proberen.