Nog 2000. In de woonkamer. Ik lijk wel gek!
Een aantal weken terug biechtte ik jullie op dat gewicht ietsje makkelijker blijft plakken na mijn 40e.
Vroeger kon ik gewoon normaal eten en bleef mijn gewicht hetzelfde. 20 jaar lang 65 kilo met 1.70m, ik vond het best. Maar nu vertelt mijn weegschaal soms ineens andere getallen. En daar baal ik van. Dus deed ik een groene week. Eerlijk is eerlijk, de eerste dagen was het afzien. Ik zag ’s nachts de verse appeltaarten voorbijvliegen. Maar na een paar dagen verdween mijn hongergevoel en voelde ik me zelfs fris en licht.
Vroeger bleven die afgevallen kilo’s er dan af, maar nu dus niet meer
Een paar weken na mijn groene regime, klimt mijn weegschaal gestaag weer omhoog. Zonder dat ik nou hele bijzondere uitspattingen heb beleefd. Dus ja, er moet iets veranderen. Enerzijds in mijn voedingspatroon in de zin van kleinere porties en anderzijds in de zin van meer bewegen. Ik wandel al best veel, maar had nooit echt een idee hóé veel. Ik heb helemaal niks met gadgets als fancy smartwatches. Ik vind het echt zonde om daar mijn geld aan uit te geven. Dus koop ik een tweedehands totaal onhippe stappenteller voor nog geen €10. Prima. Dagdoel is 10.000 stappen. Naast mijn yoga, fietsen en krachttraining.
De ene dag haal ik dat makkelijk, maar de andere dag… niet dus
Het irritante is ook, dat zal wel aan de leeftijd van mijn stappenteller liggen, dat hij niks meet als je fietst. Ik bedoel he: stappen-teller. Dus komt het met enige regelmaat voor dat ik aan het einde van de dag op zo’n 7000 stappen zit. En op de een of andere manier kan dat niet in mijn hoofd. Ik móét alsnog mijn dagdoel behalen. Dan begint mijn horloge te knipperen, te vibreren en komen er allemaal vrolijke sterren in beeld. En ja, dan ben ik weer blij. Gisteravond nog. Resultaat aan het einde van de dag: 7700 stappen. Kak. Eerst zeg ik tegen mezelf nee, ik ben moe, ik ga naar bed… Maar zodra ik mijn avondkimono aantrek, zie ik toch weer dat bollige buikje. Zucht. Ik poets mijn tanden en wandel naar boven. Daar ga ik in mijn slaapkamer toch nog wat rondjes wandelen. Maar ja, gezien mijn slaapkamer op zich groot is, alleen geen balzaal, wandel ik naar beneden. Kom op, nog maar 2000 stappen…
Daar ga ik dan, in het donker, in mijn kimono rond de tafel
Na een paar rondjes wandelen schiet ik in de lach. Ik besef hoe idioot dit eruit moet zien: vrouw in pyjama, verwoed rondjes wandelend met de handen op jog-hoogte, omdat ze anders tegen de meubels aan knalt. Na 10 minuten stevig doorstappen is het dan zover. Mijn horloge begint te trillen en mijn scherm fonkelt van het vuurwerk en de sterren. Ik vind mezelf een idioot én ben stiekem ook wel een beetje trots. Hier moet dat buikje wel van gaan slinken. Vind ik. En anders heb ik straks in elk geval een beregoede conditie van dat gehol rond die tafel.
