Het ging zo lekker… tot nu
Eigenlijk vind ik mezelf best een stoer wijf. Een jaar geleden zat ik nog midden in mijn angststoornis met elke week therapie.
Na elke afspraak weer een opdracht om een patroon te doorbreken dat ik al jarenlang had. Ik was allesbehalve een zielig vogeltje, maar vond het leven niet altijd makkelijk.
Nu, een jaar later, woon ik alleen op de Veluwe, midden in het bos
In de tussentijd ben ik nog even zwanger geweest, heb ik een miskraam gehad, zei mijn partner toedeledokie en verhuisde ik in mijn eentje naar de andere kant van het land. En weet je wat, ik ben gelukkig. Kalm en vol vertrouwen.
Voor het eerst van mijn leven sta ik echt op eigen benen. Ik betaal al mijn rekeningen zelf, regel alles zelf en heb ook geen partner waar ik heen kan rennen als ik echt NU advies nodig heb. Of een luisterend oor als er iets vervelends gebeurt. Ik ga dwars door mijn eigen sores heen. Dat is soms best zwaar en tegelijkertijd geeft het kracht. Dus als mensen me vragen hoe het gaat, zeg ik oprecht: goed!
Alleen de laatste dagen voel ik me even niet zo goed
Elke keer als ik ’s avonds in de auto zit op weg naar iets en mooie lampjes zie hangen in de bomen, krijg ik een jankgevoel. Het knaagt, het doet zeer en het zeurt. De eerste paar keren negeer ik het gewoon keihard. Hier heb ik geen zin in hoor! Maar ja, zoals dat gaat, de gevoelens worden alleen maar heftiger.
De volgende keer dat ik zo’n idyllische lampjesboom in de schemering zie staan, loop ik er niet van weg. Ik maak contact met mijn gevoel en hoor diep van binnen een stemmetje Ik mis je zo. En voor ik er erg in heb, rollen de tranen over mijn wangen. De feestdagen zijn de tijd dat ik altijd ontzettend geniet van samenzijn. Knusse, burgerlijke dingen doen als samen een kerstboom uitzoeken en die volhangen met lelijke kerstballen.
Maar dit jaar heb ik niemand om dat mee te delen
Mijn partner heet inmiddels ex en aan de andere kant van het land ken ik nagenoeg niemand om deze donkere dagen gezellig mee te maken. Mis ik nu mijn ex? Die vraag heb ik mezelf ook gesteld. Het antwoord is nee. Ik mis een partner. Iemand die ik aan het einde van de werkdag kan overladen met een berg knuffels. Voor wie ik een lekker kopje thee zet en tegen wie ik aan kan kruipen op de bank.
Voor het eerst in de twee maanden dat ik hier woon voel ik me eenzaam. En niet zo’n beetje ook. Ik vind het niet heel stoer om te zeggen, maar ik zie echt op tegen de feestdagen. Uiteindelijk zal het vast goedkomen, dat weet ik wel. Maar nu, pffff was het maar 2 januari 2023.
