‘Weet je wat het probleem is met jullie vrouwen? Jullie werken als een totalitair systeem’, wanhoopt m’n partner als ik me weer eens iets zó aantrek dat ik er chagrijnig van word. ‘Alles houdt bij jullie verband met elkaar en jullie kunnen dingen nooit los van elkaar zien!’
Dat ‘totalitair systeem’ moet ik even laten bezinken. Klinkt nogal negatief, om als het ware te worden vergeleken met Noord-Korea. Maar als ik de definitie erbij pak, dan snap ik wat vriendlief bedoelt: Dictatuur waarbij het individu ondergeschikt is aan de staat.
Het is zo’n momentje waarop je ineens het ene sudoku-cijfer vindt dat ervoor zorgt dat je de hele puzzel kunt afmaken. Zo’n momentje waarop je jezelf ineens een beetje beter begrijpt. Want het klopt! ‘Wij vrouwen’ zíjn een totalitair systeem. Wij maken al onze ervaringen en activiteiten onderdeel van een groter geheel, waardoor dus altijd alles verband met elkaar houdt. We houden onze eigen dictatuur in stand en daarom zijn we nogal kwetsbaar en gevaarlijk tegelijkertijd.
Ik leg het even uit:
Ieder mens heeft allerlei rollen: je bent ouder, kind, partner, werknemer, vriend(in), schoonmaker, buur, klant, reiziger, verzorger, kok, toevallige voorbijganger. En dat zijn nog maar de rollen je zo ongeveer iedere dag ‘speelt’. Daarnaast is er nog een heel scala aan rollen dat je af en toe aanneemt: vakantieganger, presentator, feestbeest, sporter, en vul zelf maar in.
Zorg bij een prikje dat de angel meteen wordt verwijderd
Mannen zijn doorgaans goede acteurs. Zij kunnen die rollen prima van elkaar scheiden. Gedonder op z’n werk? Dan stort-ie zich vol verve op z’n rol als vader en haalt-ie daar z’n voldoening uit. Wordt-ie uitgejouwd omdat-ie in het verkeer iets doms deed? Hij beaamt het, biedt z’n excuses aan, schudt z’n schouders en is het vergeten. Maakt iemand een opmerking over z’n te dikke buik? Dan kijkt-ie in de spiegel naar z’n gezicht en zegt-ie: ‘Ik zie er jonger uit dan ik ben.’
Hij denkt niet in ‘altijd’, ‘alles’ ‘helemaal’.
Dan ‘de vrouw’ – en laat ik het maar dichtbij mezelf houden.
Als ik gedoe heb op m’n werk, kom ik thuis met een onweersbui op m’n gezicht die iedereen om me heen neerbliksemt. Het eten dat ik dan kook mislukt, in m’n moederrol kan ik alleen maar onaardig zijn. Vergeet ik iemand voorrang te geven in het verkeer en word ik daarom uitgekafferd, dan weet ik dat die persoon gelijk heeft en dat ik in z’n algemeen een ín en ín slecht mens ben.
Zegt iemand tegen me ‘Goh, slecht geslapen?’, dan kijk ik in de spiegel en zie ik daar de lelijkste mens ter wereld. Elk incident dat zich voltrekt in mijn leven is van directe invloed op m’n algeheel welbevinden. Alles – en dan met name het negatieve, wat mijn leven binnenkomt – heeft invloed op al mijn rollen. Op mijn hele zijn. Op mijn totale systeem.
Waar – de meeste – mannen hun schouders ophalen en zich omkeren, zit – de gemiddelde – vrouw nog urenlang na te piekeren over hoe ze beter/anders/mooier had kunnen zijn.
Omdat je alleen maar het nieuws hoeft te volgen om te ontdekken hoe gevaarlijk een totalitair systeem uiteindelijk kan zijn, wordt het tijd voor een oplossing om het totalitaire systeem dat wij vrouwen zijn, omver te gooien.
Want die oplossing heb ik gelukkig ook. Gevonden in een krantencitaat: Als je een vrouw zegt dat ze haar werk niet goed doet, moet je er meteen achteraan zeggen: ‘Maar desondanks hou ik van je.’
Echt, zo simpel is het. Zorg bij een prikje dat de angel meteen wordt verwijderd en je voorkomt een grote bedreiging.
Je moet alleen een beetje creatief zijn in het vinden van variaties hierop. Daarom even een voorzetje:
‘Enorme takkentrol! Je rijdt als een onbenul, maar… Ik vind je fiets echt mooi.’
‘Zó wat zie jij er moe uit vandaag! Maar je haar glanst fantastisch.’
‘Ben je soms aangekomen? Eigenlijk staan rondingen je zó goed!’
‘Wat ben jij een botte hork, maar je hebt daar vast een heel goede reden voor.’
‘Om eerlijk te zijn, dit eten smaakt voor geen meter, maar je hebt het geweldig gepresenteerd.’
Door dit soort opmerkingen te blijven zenden (ook naar jezelf!) ontdek je dat niet álles waardeloos is als er iets een beetje fout gaat. Dat je meer bent dat dat dictatoriale negatieve ego. Dat daaronder allemaal prachtig mooie deelindividuutjes van jezelf leven die het best goed doen.
En doe je het niet voor jezelf, dan toch zeker voor de wereldvrede, toch?!
