Is zijn moeder nu overleden of niet?
Margreet vindt zichzelf best mindful en aandachtig. Toch vergeet ze regelmatig belangrijke mijlpalen van vrienden waarover ze uitgebreid hebben gesproken…
Heeft het met ouderdom te maken? Met stress? Zeker níet met desinteresse! Wat het ook is, het is buitengewoon vervelend en beschamend: vergeetachtigheid bij vrienden. Ik heb er last van. Bij vlagen, maar dan wel van een niveau waarvoor je op een gesloten afdeling kunt terechtkomen. Met name bij vrienden die ik maar een paar keer per jaar zie.
Daar heb ik er best veel van…
En nu ik toch in de bekennende fase zit – hopend dat er mensen zijn die het herkennen, zodat we misschien tips kunnen uitwisselen – maar meteen helemaal met de billen bloot. Het ergste wat me ooit is overkomen dat ik niet meer wist of de moeder van een van mijn vrienden nu was overleden of niet. Toen hij vertelde over het afscheid en het rouwproces besefte ik pas: dit verhaal heb ik eerder gehoord. Ik kon alleen maar bidden dat hij niet wist dat ie het al eerder aan mij had verteld.
Minder erg, maar nog steeds onvergeeflijk, overkomt me ook: had ze nu wel of niet die baan gekregen? Hoe heet haar achtjarige dochtertje nou ook weer? Waar waren ze nu ook weer naartoe geweest op vakantie?
Het ergste wat me overkwam is dat ik niet meer wist of de moeder van een vriend was overleden of niet
Het is niet zo dat ik op de momenten dat we over deze onderwerpen spraken heel erg was afgeleid. Juist omdat ik veel vrienden maar af en toe zie, is het contact áls we elkaar zien heel intens, zonder afleiding van telefoons, tv, andere mensen of zelfs muziek. Niets zo mindful als bijpraten met een vriend(in) die je al enige tijd niet hebt gezien. Maar toch, hoe begaan ik op dat moment ook ben, een half jaar later, als we elkaar weer treffen, zitten er gaten in m’n geheugen. Ik vraag manlief voor zo’n ontmoeting dan ook vaak een update te geven van belangrijke feiten. Ik heb zelfs weleens overwogen om een boekje bij te houden met ‘belangrijke wapenfeiten’.
De enige reden dat ik hierover nu durf te schrijven is dat een vriendin zich een tijd geleden verontschuldigde voor het feit dat ze niet zeker meer wat voor baan ik nu ook weer had: ‘Ik weet dat je het hebt verteld en ik was er toen ook echt met m’n aandacht bij, maar ik weet het niet meer.’ Ik kon haar wel omhelzen van herkenbaarheid. We kregen een heel gesprek over alle blunders die we door onze vergeetachtigheid al hadden begaan. En wat nou het rare is: we hebben elkaar sindsdien een keer of drie weer gezien en telkens wist ik nog precies wat ze de vorige keren had verteld over de dingen die belangrijk voor haar zijn.
Ik concludeer daaruit dat je eerlijk tegen je vrienden moet zeggen dat je sommige belangrijke gebeurtenissen in hun leven niet meer helemaal scherp hebt. En dan komt het vanzelf goed. Maar eerlijk gezegd: het taboe voelt groter dan de opluchting van het delen. Want van sommige van mijn vrienden weet ik uit ervaring dat ze werkelijk ieder detail uit een vorig gesprek nog kennen.
Daarom bij deze even een voorzichtige peiling om te kijken of die vriendin en ik niet al te grote uitzonderingen zijn: is deze ‘vergeetachtigheid bij vrienden’ herkenbaar?
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
