Van de week was het weer raak. Terwijl ik de hond uitliet op het voet-/fietspad in het park bij mij in de buurt, werd ik weer bijna van m’n sokken gereden.
Niet door een opgeschoten puber met een capuchon over z’n hoofd en een gemeen knetterende scooter. Nee joh, door een keurig echtpaar op e-bikes.
Opeens zaten ze achter me. Driftig met de fietsbel in de weer. Dat ik dus opzij moest. Zodat zij mij met z’n tweeën konden passeren. Want ze fietsen altijd naast elkaar. En dus moest ik het weiland in, en m’n teckel ook. Ik werd ook nog een beetje zuur aangekeken. Want ik had toch moeten zien dat ze erlangs wilden!
Misschien word ik wel doof, maar ik hoor die fietsen dus niet aankomen. Ik schrik me dan ook wezenloos als er opeens eentje achter me rijdt die met een noodgang en zonder al te veel moeite van A naar B wil rijden.
En dat is ook heerlijk hoor. Dat snap ik best. Ik heb er ooit eentje geleend, zo’n sportieve fiets. En voor iemand die totaal niet van fietsen houdt, zoals ik, is dat een ware traktatie. Bijna zonder trappen reed ik al vijfentwintig kilometer per uur. Ik kwam fris en fruitig en totaal niet gevloerd van het harde trappen op de plaats van bestemming. Fantastisch.
Maar ja, ik vind die fietsen wel levensgevaarlijk. Want wist je dat er jaarlijks meer dan tienduizend e-bikers bij de spoedeisende hulp in het ziekenhuis belanden? Dat het bij meer dan een kwart van de dodelijk fietsongelukken om een e-biker gaat? En driekwart daarvan is een vijfenzestigplusser! Terwijl hun reactievermogen er door de jaren heen juist op is achteruitgegaan. Hartstikke onveilig dus, die senioren op e-bikes!
Als je gaat skeeleren zet je een helm op en doe je elleboog- en kniebeschermers aan. Dus waarom niet op een e-bike? Waarschijnlijk word je met vallen en opstaan wijzer en zet je dan misschien toch wel bescherming op je hoofd.
Elektrische fietsen zijn ook loeiduur, bijna drieduizend euro. Daar heb je zelfs een kekke scooter voor. Met een windscherm. Blijft je haar ook in model. En je kunt er met z’n tweeën op, ook handig. En je hoort zo’n pruttelende puberbrommer tenminste aankomen…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
Heb jij de kerstboom al staan?
