Haar man kreeg zo’n zin in de buurvrouw
Ze bedoelt het niet slecht, de vriendin van Tineke, maar het is wel heel vermoeiend dat ze écht altijd weet hoe iets leuker kan. Behalve voor zichzelf dan.
Gisteren deed ze het wéér! ‘Wat is het mooi geworden!’ riep ze enthousiast. ‘Nu alleen nog even die ene muur wit schilderen en dan is het helemaal af!’
En die laatste zin, daar zit het hem in. Het wás namelijk al af! Daarom liet ik haar trots mijn nieuwe keuken zien. Omdat ik klaar was met het schilderen van de laatste zachtgroene muur. En ik hou van haar, hoor. Echt! Gewoon zoals ze is. Maar soms word je gek van de voorwaarden die ze stelt, om haar goedkeuring te krijgen. En van dat sturen krijg je ook de riedel! Want zelfs als ze bloemen voor je meebrengt (en dat doet ze best vaak), vertelt ze je in welke vaas je die moet zetten. ‘Ja, … ik dacht: léuk!’ zegt ze dan. ‘Voor op dat tafeltje, bij de tv.’ En waag het niet om ze dan op de keukentafel te zetten, hè!
Zij weet hoe het leuker kan, of mooier, beter, groter en nóg succesvoller
Ze denkt vaak dat ze meedenkt en vindt dat ontzettend sympathiek van zichzelf. Maar ik wíl niet dat ze meedenkt! Ik wil dat ze áán me denkt, of óm me. En dat ze blij voor me is, wanneer er iets leuks is. Maar ze wil me dan nóg blijer maken, denk ik. En zij weet hoe het leuker kan. Of mooier, beter, groter en nóg succesvoller. Behalve dan voor zichzelf, want haar man is onlangs ook al vertrokken. Die kreeg alleen maar meer zin in de buurvrouw, van al haar tips voor méér inkomen, méér haar, een betere conditie en nóg meer inzicht. En haar baas is volgens mij ook niet echt failliet gegaan. Die heeft gewoon de zaak gesloten, omdat hij dacht dat hij alles verkeerd deed. Alles kon altijd mooier, sneller, beter en praktischer, toen ze daar nog werkte. Maar dan moest het wel op háár manier!
‘Soms moet je mensen gewoon laten zijn wie ze zijn, lieverd,’ probeerde ik zojuist dus voorzichtig. Maar ze werd boos en liep daarna meteen richting toilet. We zitten in een restaurant en ik probeer (ook namens onze andere vriendinnen) een gesprek met haar aan te gaan. We willen namelijk niet met zijn allen tegelijk zeuren. Dus ik ben degene die haar (alleen) mag vertellen dat je mensen niet op alles hóeft te wijzen. Of te melden wat jij anders zou doen. Maar ze is dus boos geworden en weggelopen. En ze komt nu (gelukkig) wel weer terug, … maar ik weet tóch even niet wat ik moet doen, nu.
Moet ik haar nou wél of niet vertellen dat haar jurkje in haar panty is blijven steken, tijdens het fatsoeneren van haar kleding? Ja, ik bedoel … ík zou dat anders doen. Maar ik weet niet of dit nou het juiste moment is om daarover te beginnen.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
