Mamma moest vaker staken
Mamma roept wel van alles, maar consequenties zijn er toch niet. Het is het ene oor in en het andere oor uit.
Vijf gillende kinderen en een vader zitten aan de ontbijttafel. De kleinste zijn maar half aangekleed, haartjes nog door de war van het slapen. Pa is in zijn onderhemd. Zijn bretels hangen los naar beneden over zijn broek.
‘Waar is mamma?’
‘Waar blijft het eten? Waarom staat er geen eten op tafel?’
‘Waar is mijn broodtrommeltje nou?’
‘En mijn schoenen. Ik kan mijn schoenen niet vinden. Mijn schoenen staan niet klaar.’
‘Nou, waar is mamma nou? Ik wil mamma!’
Mamma is in staking gegaan. Ze heeft besloten om vandaag in haar bed te blijven. Net zo lang totdat het hele spul de deur uit is. Mamma heeft al zo vreselijk lang en vaak lopen klagen dat ze schoon genoeg heeft van dit leven als huissloof. Al zo vaak gewaarschuwd en gedreigd dat ze ervoor past om zo behandeld te worden. Maar niemand luistert ooit. Want ach. Mamma roept wel van alles, maar consequenties zijn er toch niet. Het is het ene oor in en het andere oor uit. Tot vandaag. Iedereen is in paniek. Maar wat ze ook doen en hoe hard ze ook roepen. Mamma komt niet.
Dit is een scene uit een film die ik ooit zag. Ik was toen nog in de ‘kinderen-dat-nooit’ leeftijd. Maar die scene zou ik onthouden voor ‘je-weet-maar-nooit’. Want mamma had haar kindertjes met haar geniale actie in het gareel weten te krijgen. Voortaan werd er zonder mokken opgeruimd als mamma dat vroeg en meegeholpen met de afwas.
Jaren later hoorde ik mezelf roepen ‘dat het hier goddomme geen hotel was’ en ‘of het nou zo veel gevraagd was om natte handdoeken niet in het bed te gooien’ en ‘dat ik heus wel in de gaten had dat de inhoud van de hele klerenkast is de wasmand werd geflikkerd als ik vroeg om haar kamer eens op te ruimen.’
Mijn preken gingen het ene oor in en het andere oor uit. Want ja, er werden toch nooit consequenties aan verbonden. Beetje klagen, beetje zeuren. Ik hoor en zie het wel vaker om me heen. Mannen hoor ik overigens niet zo vaak. Blijven de vrouwen over. Zeuren, daar zijn we – over het algemeen en uitzonderingen daargelaten – goed in. Jammer! Want we bereiken er weinig tot niets mee.
Geen woorden maar daden. Dat had ik moeten doen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
