Franska.nl

Dat was geen prettig gesprek. Niet omdat ik het lastig vind om afscheid van mama’s huis te nemen, maar omdat m’n zusje zo inhalig is…

Mama is een half jaar geleden overleden en er is erg nog steeds veel dat geregeld moet worden. We hebben haar huis verkocht aan een jong stel met kleine kinderen. Zij willen het huis graag snel betrekken en dus moesten mijn zusje en ik snel beslissen. Natuurlijk ben ik blij dat we zo snel een nieuwe eigenaar voor het pand hebben gevonden, maar ik vond het afschuwelijk dat we nu ook de laatste spulletjes van onze moeder moesten opruimen en verdelen.

Het viel me op dat een aantal schilderijen van onze moeder niet meer aan de muur hingen. Daar had mijn zusje wel een verklaring voor. Wat nou als er werd ingebroken en de schilderijen werden gestolen? Dat gold ook voor de laptop die we onze moeder voor haar verjaardag cadeau hadden gedaan. En de nieuwe televisie met extra groot beeld, zodat mama lekker vanuit haar luie stoel naar het voetballen kon kijken, waar ze zo van hield. Die televisie was inmiddels al in het studentenhuis van mijn neefje beland. Dat had mijn zusje even zonder overleg met mij geregeld. Onder het mom van dat dat ding toch niks meer waard zou zijn. En zo ging het maar door.

Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom mijn zusje niets met mij overlegt. Ze is niet bepaald onbemiddeld. Ze heeft een goede baan en mijn zwager ook, dus voor het geld hoeft ze het niet te doen. Misschien is ze bang dat ze iets tekortkomt? Daar had ze vroeger thuis ook al last van. Hoe vaak hadden we geen ruzie omdat ze dacht dat ik meer kreeg dan zij. Natuurlijk droeg zij wel eens een afdankertje van mij, ze is tenslotte drie jaar jonger dan ik, maar onze ouders zorgden er echt wel voor dat mijn zusje en ik allebei evenveel kregen. Op het ridicule af. Mama hield zelfs een lijstje bij van de cadeautjes die wij voor onze verjaardagen kregen. Maar altijd was mijn zusje bang dat ze werd achtergesteld. Dat trekje stoort me nu mateloos. 

Meteen na de dood van mama had mijn zusje de sieraden van onze moeder al mee naar haar eigen huis genomen. Zogenaamd om ze te bewaren. Maar ze heeft er de afgelopen tijd niet een keer voor gezorgd dat we samen konden gaan zitten om ze te verdelen. Iedere keer was er weer een smoesje. Dat ze vergeten was om ze uit de kluis te halen, dat ze dat liever bij haar thuis deed. Dat ze het te moeilijk vond en ga zo maar door. Mama is in haar leven erg verwend en heeft een paar mooie dingen van onze vader gekregen. Een duur horloge toen ze zestig werd, een diamanten ring voor haar vijftigste verjaardag. En een prachtige gouden ketting, die ze altijd droeg. Maar eigenlijk ben ik alleen maar geïnteresseerd in haar trouwring.

Ik heb niets met sieraden. Nooit gehad. Maar de trouwring van onze moeder heeft voor mij wel een heel grote emotionele waarde. Onze ouders hadden een gelukkig huwelijk en die eenvoudige smalle gouden ring is daar een symbool van. Daarom zou ik die heel graag zelf willen dragen. Het zou mij het gevoel geven dat ik ze nog een beetje bij me heb.

Naarmate de tijd verstrijkt krijg ik steeds meer moeite met de houding van mijn zus. Toen we het huis van onze moeder te koop wilden zetten wilde zij een veel hogere prijs vragen dan dat de makelaar ons adviseerde. 

Om van het gezeur af te zijn heb ik me er maar niet mee bemoeid, maar ze was er als de kippen bij om de bezichtigingen van het huis te begeleiden. Terwijl ik het juist prettig vond om dat door de makelaar te laten doen. Die heeft er tenslotte verstand van.

Later begreep ik dat ze de verkoop liever helemaal zelf had willen doen. Dan hoefde er geen courtage aan de makelaar betaald te worden en dan zouden mijn zusje en ik nog meer geld te verdelen hebben. Maar het gaat al om een enorm hoog bedrag. Onze ouders kochten het huis begin jaren zeventig. Met de huidige gekte op de huizenmarkt en de populariteit van de buurt is de waarde van het huis verachtvoudigd.

Vandaag was de overdracht bij de notaris. Het jonge stel is heel blij met hun nieuwe woning, maar mijn zusje vindt dat ik te snel akkoord ben gegaan met hun bod. Zelfs toen we onze handtekening onder de akte zetten kon ze het niet laten om misprijzend te zeggen dat het huis voor deze prijs een koopje was. Ik keek haar verschrikt aan en verontschuldigde me naar de kopers. Dat mijn zusje natuurlijk een grapje maakte. Dat ze zo emotioneel is omdat het huis van onze moeder nu verkocht is.

Ik weet helaas wel beter. Als ik zo thuis ben ga ik haar meteen bellen om een afspraak te maken om de sieraden en de laatste waardevolle spullen eindelijk te kunnen verdelen. Niet vanwege de waarde om ze te verkopen, dat voelt voor mij helemaal niet goed, maar vanwege de trouwring van onze moeder. Die is voor mij onbetaalbaar…’