Franska.nl

 

‘Streng doch rechtvaardig, noemde ze het zelf graag, maar voor ons kinderen en voor papa gold eerder dat mamma’s wil wet was. Veel vriendjes en vriendinnetjes waren een beetje bang voor haar en kwamen liever niet bij ons thuis spelen. Als we dat tegen mama zeiden wierp ze dat met een resoluut ‘wat een onzin’ ver van zich vandaan. We hebben ons thuis meer dan eens hardop afgevraagd wat haar überhaupt wel zou raken. Mama voer gewoon haar eigen koers en daarbij liet ze zich door niets en niemand afleiden.

 

Met papa was dat een heel ander verhaal. Die was eerder te goed voor deze wereld. Hij had letterlijk alles voor ons over en als ik heel eerlijk ben liet hij ook wel een beetje door mama over zich heen lopen. Hij zou zichzelf een groot plezier gedaan hebben door nu en dan grenzen te stellen en voor zichzelf op te komen, maar de keren dat we hem tegengas hebben horen geven zijn op de vingers van één hand te tellen. Zijn houding ten opzichte van mama veranderde echter drastisch toen bij papa dementie werd vastgesteld.

 

Hoewel hij tegen ons kinderen min of meer dezelfde zachtaardige papa bleef, kon hij tegen mama opeens ronduit agressief zijn. Wij wisten niet wat we meemaakten toen we hem voor het eerst tegen haar hoorden tekeergaan. Zonder blikken of blozen schold hij haar zomaar uit voor kenau en nare vrouw. Hij kon ook opeens aan haar vragen of hij haar eerder had gezien. ‘Kennen wij elkaar? Dat kan ik me niet voorstellen, want je bent totaal niet mijn type.’

 

Mama keek de situatie een poosje aan en besloot op een dag dat ze hier geen zin in had. Papa was destijds nog veel te goed voor een plek in een verpleeghuis en juist dat was de reden dat ze niet meer langer met hem door één deur kon, zoals ze dat omschreef. Ze zette hun huis te koop om het financieel mogelijk te maken om ieder apart te wonen. Na de verkoop kocht ze een appartement voor zichzelf en stelde daarna een budget ter beschikking waarmee wij kinderen een ‘studio of iets dergelijks’ voor papa konden huren. Daarin kon hij dan ‘tegen de muren gaan lopen schelden’ zo lang en zo hard als hij wilde.

 

Zo harteloos hadden we haar nog nooit meegemaakt en natuurlijk konden we het niet over ons hart verkrijgen om papa aan zijn lot over te laten. Mijn oudste zus besloot daarom om papa in huis te nemen en verder verdeelden we de taken zo goed mogelijk. Papa uitte zijn dankbaarheid totdat hij drie jaar later aan notabene een acute hartstilstand overleed. De relatie met mama was tegen die tijd zodanig bekoeld dat we vrijwel geen contact meer hadden.

 

Mama had weliswaar sporadisch haar zachte momenten maar was in basis een harteloze vrouw.’

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nlonder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.