Mail van May
KLM bestaat 100 jaar. Honderd jaar. Ik vind dat een ongelooflijk iets.
De wereld is veranderd en we moeten ons stevig achter de oren krabben hoe we de planeet mooi kunnen krijgen voor ons nageslacht. Daarom moeten we niet het vliegtuig neme alsof het bus 12 is, en bus 12 ook liever laten gaan als de afstand ook per fiets kan worden afgelegd. Maar als je dan toch vliegt, omdat het niet anders kan (Estelle Cruyff zei hetlaatst zo treffend in LINDA LOVES “Ik kan moeilijk de bus naar Ibiza nemen”) dan is het wel zo fijn om met KLM te vliegen omdat zij aan uitstoot-compensatie doen.
Als klein meisje droomde ik er van om stewardess te worden. Aan mijn vader, kapitein op de grote vaart die altijd met het vliegtuig richting schip vloog (want dat lag meestal ergens aan de andere kant van de wereld) vroeg ik de suiker- en creamerzakjes. Die bewaarde ik in een lege gele Nesquick-doos. Als ik er dan later zou gaan werken, had ik alvast een voorraadje bij me. Dat leek me handig voor ze.
Uiteindelijk waren de zakjes verjaard en toen ik na mijn studie besloot te solliciteren (leek me een heel leuk baantje in de periode na mijn afstuderen en voor het vinden van een baan die aansloot bij mijn studie), keurden ze me af wegens een ‘te afstandelijke blik’. Dat is misschien maar goed ook, want ik had het ongetwijfeld zo leuk gevonden dat ik er nooit meer mee was gestopt. Wel krijg ik mijn dagelijkse portie elke dag tot me want ik woon tegenover een piloot en een stewardess, schuin tegenover de eerste mannelijke steward van de KLM (hij is inmiddels 90 jaar) en de oud-directeur van de KLM. Een blauwe zone, kortom.
Nu heel snel verder researchen zodat we elektrisch kunnen vliegen. En met mate. Maar wel met KLM.
Mooie dag,
May
Door: May-Britt Mobach
