Niet lachen
Ik lees boeken die officieel niet voor mij bedoeld zijn. Deed ik trouwens als kind al, stiekem gluren in Kort Amerikaans bijvoorbeeld, of in Ik Jan Cremer.
Ik zei vorige week toch dat ik de rest van de ophokkeritis alleen nog maar boeken ging lezen? Nou, om er een beetje in te komen na al het geklus in huis en tuin begin ik met een kinderboek. Heus niet omdat ik niet meer gewend ben om te lezen of omdat het Kinderboekenweek is. Ik móet gewoon Cleo & Bast lezen, het eerste kinderboek dat May-Britt Mobach geschreven heeft. Want als er iemand mooi kan schrijven is zij het wel. Ze heeft intussen ook een maandelijkse column in het tijdschrift JAN, daar hebben ze haar schrijftalent natuurlijk al lang in de gaten. En wij hier op Franska.nl kunnen er ook over meepraten, dankzij haar mooie verhalen over Flo… Ik wil gewoon alles lezen wat ze schrijft. Vandaar dus. En… ik zag op Instagram de lancering van het boek. Wat een sprookje.
Daarna ga ik verder in de drie boeken die hier nog half gelezen liggen, want ik geef het maar toe, ik ben snel afgeleid, dus al gauw geneigd halverwege iets anders te gaan doen. Sowieso een afwijking van me om, terwijl het ene boek nog niet uit is, al té nieuwsgierig te zijn naar het volgende.
Verder moet ik ook nog met de stapel Lucinda Rileys door, want Wieke en ik hebben een afspraak. De uitwerking laat nog even op zich wachten tot het corona-gedonder achter de rug is. We zijn namelijk van plan om de boeken van haar die wij allebei gelezen hebben (ik leen ze van Wieke) te signeren en te verloten. Moeten we dus wel een keer bij elkaar zijn om te signeren. Vandaar dat het dus nog even duurt. En wat hoorde ik laatst? Noemde iemand Lucida Riley ‘my guilty pleasure’. Hoezo? Vind ik toch zo’n overdreven, interessant-doenerig gedoe, dat hele guilty pleasure. Daarbij, die vrouw schrijft gewoon goed. Klaar uit. En hoezo schuldgevoel? Laten we daar nou maar eens mee ophouden.
En nu lees ik net weer iets over een nieuw boek dat me niet loslaat. Onderzoeker Jacky van Goor schreef ‘Je leven in één herinnering’. Ze stelde aan honderden mensen de vraag: ‘Als je na je overlijden één herinnering mee zou mogen nemen, welke zou dat dan zijn?’ Pfjoe… daar ging m’n brein meteen mee aan de haal. De antwoorden die ze kreeg vertellen veel over de zin van het leven. Want natuurlijk blijkt maar weer eens dat de dingen waar we ons doorgaans druk over maken niet de dingen zijn waar het werkelijk om gaat. Misschien een idee om ons dan maar eens druk te gaan maken over de dingen waar het dan wel om gaat?
Mooi motto voor deze week, toch?
Liefs, ik duik nu eerst in het kinderboek van May,
Franska
Door: Franska
