Mag ik even de slingers ophangen voor Humberto Tan?
Nu Eva en Beau van vakantie, kinderen en andere projecten genieten, houdt hij hun stoeltje warm.
Waar hij een jaar of wat geleden bij het grofvuil werd gezet, is hij gewoon weer terug. Met rechte rug. Die had hij in de grofvuilsituatie trouwens ook. Ik geloof dat RTL hem had aangeboden om na het nieuws te stoppen, maar daarop wapperde Humberto met zijn linkerwijsvinger (waarschijnlijk precies op zo’n manier waardoor je zijn IWC-horloge nog net onder zijn shirt zag piepen) van nee. Dat ging hij niet doen. Tot de laatste aftiteling bleef hij het beste programma maken dat hij geven kon. Ik denk dat RTL ook wel wist dat de dalende kijkcijfers van toen heus niet allemaal de schuld van Humberto waren. Maar zoals een politicus sneuvelt voor een falende ambtenaar of een voetbalcoach voor een niet-fitte spits, moest ook hij de schuld op zich nemen.
Humberto ging niet gedeprimeerd op een bankje zitten, dat kan ik me niet voorstellen. Hij presenteerde radioprogramma’s en bleef zijn netwerk onderhouden. Bibian Mentel, Viggo Waas; al die mensen vertellen hun bijzondere verhaal bij hem. Omdat Humberto hen bleef zien, appen of bezoeken.
Met een nieuwe directie mocht Humberto terugkomen. Op de zondag. En toen Eva laatst ineens ziek was, zat hij daar meteen weer. Fit en met ogen die binnen tien seconden van glinsterend van plezier naar vol tranen kunnen schakelen. En nu mag hij de zomermaand het fort bewaken. En omdat Humberto Humberto is, maakt hij de afgesproken zondagreeks ook nog eens af. Waar tegenwoordig bijna elke presentator een vijfdaagse werkweek te veel vindt (Khalid en Sophie wisselen af, de Op1-tjes hebben een comfortabele carrousel en Arjen Lubach onderhandelde uit dat hij max vier uitzendingen per week zou maken) zit Humberto daar. Zes dagen, twee weken lang. Glaasje water met, doe eens gek, zijn signature schijfje citroen. Humberto, als ik het iemand allemaal gun, ben jij het. Dat je dat maar even weet.
Door: May-Britt Mobach
