Franska.nl

De modellenblik anno nu is een van treurnis, en dat snap ik niet. Dat typische loopje, dat snap ik nog wel – heupen naar voren, grote passen en voeten hoog van de grond. Dat loopje ademt zelfvertrouwen en bevalligheid en is zwierig en zwaaiend een lust voor het oog. Maar als dat loopje zo swingt, waarom dan die holle blik met die nietsziende, verdrietige ogen alsof je puppy net zijn laatste adem heeft uitgeblazen en het leed van de hele wereld te zwaar op je smalle schouders drukt?

Je bent toch zeker hartstikke blij dat je het tot model hebt geschopt? Je had er toch ook alles voor over om zover te komen? Apetrots dat jou wel was gelukt waar zoveel meisjes van dromen maar wat bijna geen enkel meisje lukt – het verwezenlijken van de grote modellendroom? Waarom dan toch zo droevig kijken als je moment van shinen daar is? Eén klein lachje kan er toch wel af? Je lippen een piepklein beetje omhoog laten krullen en één glimlachje voor die blije mevrouw front row? Backstage zouden er zelfs bordjes hangen met ‘don’t smile’ en ‘be cool’ erop. Zou het waar zijn? Zou de modellenwereld zichzelf echt zo serieus nemen?

‘Wat moet dat moet, maar ik doe het met lange tanden’ – zo ziet het eruit en daar schijnt nog over nagedacht te zijn ook. Het idee erachter is dat als je voor sterke, onafhankelijke vrouw door wilt gaan en serieus genomen wilt worden, je dan maar beter onverschillig en afstandelijk kunt lijken. Als modepopje zou je in ieder geval géén volle zalen trekken. Vroeger, toen ik jong was en jij nog niet geboren, was dat overigens heel anders. Toen kwamen modellen nog huppelend en dansend de catwalk op en was glimlachen nog heel gewoon. En guess what? Nooit is ook maar één keer de gedachte bij me opgekomen dat die modellen niet sterk zouden zijn. Of onafhankelijk.

Die modellen deden gewoon hun werk en dat deden ze met plezier en zo zag het er ook uit. Welbeschouwd pasten loopje en blik ook beter bij elkaar. Zelfvertrouwen, bevalligheid, zwierend, zwaaiend en breeduit glimlachend een lust voor het oog. En zo moeilijk kan het niet zijn ook, om een beetje te lachen.

Of zou het toch makkelijker zijn om chagrijnig te kijken dan geloofwaardig te lachen?