Maak het niet te bont!
Dingen zijn niet zwart-wit. Het gaat om de bewuste keuzes die je maakt.
Toen ik net 19 was geworden, bezocht ik in mijn uppie een vriendin die was gaan studeren in Zweden. Waar ik totaal niet over na had gedacht, was dat het daar in de winter niet ‘gewoon een beetje koud is’, maar echt steenkoud!
Gelukkig dacht mijn moeder daar wél over na en zei: ‘Neem anders de bontjas van oma mee!’ Bontjas? Ik? Welnee, dat is toch niks voor mij, antwoordde ik mijn moeder quasi-verbaasd.
Mijn moeder luisterde niet en legde de bontjas toch bij mijn koffer. Vlak voor vertrek dacht ik: nou ja, prima, doe ik die bontjas aan. Niemand kent me in Zweden. Het moment dat ik voet aan de grond zette in -15°C, was ik héél blij met die bontjas. De twee weken dat ik in Zweden was, heb ik de jas elke dag gedragen. Geen moment had ik het koud, en dat was echt dankzij de jas.
Eenmaal thuis heb ik de jas weer keurig in de kast gehangen. Hier in Nederland had ik de warmte niet nodig. En de jas stond me ook niet bepaald charmant.
Sinds drie jaar koop ik eigenlijk alleen nog maar tweedehands kleding. Enerzijds heb ik niks met fast fashion, en anderzijds is het vaak goedkoper en kun je veel bijzondere kledingstukken vinden. Een doorsnee rokje vind ik namelijk al vrij snel saai. En met het tweedehands shoppen kwam mijn liefde voor bont weer terug.
Dat begon eigenlijk onbedoeld. Ik had een prachtig wollige sjaal gekocht die heerlijk zat. Ik dacht dat het gewoon synthetisch was. Tot een vriendin van me zei: “Dat is echt konijnenbont, hoor.” O. Echt?
Ik was in verwarring; wat vind ik hier eigenlijk van? Ik ben gek op dieren en vind dierenwelzijn heel belangrijk. Vanuit dat oogpunt zeg ik 100% nee tegen bont kopen. Alleen, wat als het gaat om een bontsjaaltje dat al bestaat, dat van oma is geweest? Moet je dat dan maar weggooien omdat je tegen bont bent?
Dat vind ik juist respectloos tegenover het dier dat ervoor gestorven is. Dus besloot ik bont niet resoluut uit te sluiten, maar er bewuste keuzes in te maken. Ik koop nooit iets nieuws. Ik wil niet bijdragen aan het doden van dieren voor mijn eigen gerief. Maar áls een dier al dood is, vind ik het juist een mooi eerbetoon om het kledingstuk met dankbaarheid te dragen.
Ik vraag ook altijd naar de herkomst van het kledingstuk. Zo verscheen er laatst op mijn tijdlijn op Marktplaats een prachtig vest waarin bont was verwerkt. De dame die het aanbood was het huis van haar moeder aan het opruimen en verkocht wat er niet meer gebruikt werd.
Naast allemaal typisch bruine, houten meubels (die ik ook leuk vind; ik ben gewoon een oud wijf) zat dus ook dat mooie vest. Vanmiddag zat het hier bij me in de brievenbus. Ik heb het meteen uitgepakt en zit nu, op een gure winterdag, er lekker warmpjes bij.
Moraal van het verhaal: als je vaker columns van me leest, ken je dit al: dingen zijn niet zwart-wit. Het gaat om de bewuste keuzes die je maakt. En daarin kun je het wel of niet met me eens zijn. All good.
