Lui en verwend
Hem corrigeren doe ik niet vaak. Daar krijgen we alleen maar ruzie van. Bovendien zijn we meer van het knuffelen, hij en ik. Maar soms…
Die blik! Die laatdunkende blik wanneer ik mijn schoenen aantrek en hij me vanaf het bed ligt te bekijken. Zelf loopt hij het liefst op blote voeten en vindt schoenen maar onzin. Als je schoenen nodig had dan was je er wel mee geboren, vindt hij. Ach… je kent ze wel die types. En erover in discussie gaan heeft geen enkele zin, want hij is het levende bewijs van het feit dat je écht niet doodgaat van het niet gebruiken van spullen die je door anderen worden opgedrongen. Dus hij wint die discussie altijd.
Maar die arrogante blik die irriteert me weleens. Dat zuchtje wanneer ik mijn iets te strakke broek aantrek. Of als ik een jas pak om hem waterdicht te gaan spuiten, terwijl die jas natuurlijk allang bedoeld was om me te beschermen tegen de regen. Nee, dan die meesmuilende blik, als ik de deur uitga met zo’n tas vol met rotzooi (waar ik niet buiten denk te kunnen), en hij zich dan uitgebreid gaat liggen uitrekken op de bank. Soms word ik daar gek van en vind ik het eigenlijk ergerlijk. Haal jíj dan die boodschappen, denk ik weleens boos. Maar dat verdomt-ie dus gewoon.
Hij is verwend, ik weet het. Maar dat heb ik zelf gedaan. En hij is ook lui, ik zie het heus wel, maar ook dát heb ik hem zelf toegestaan. Ik sta hem alles toe, want ik ben gek op hem. Ik laat me zelfs door hem negeren, en daar had ik natuurlijk beter – vanaf het begin al – iets van kunnen zeggen. Maar ja, dat is achteraf praten. Heeft nu ook geen zin meer, want we krijgen er alleen maar ruzie door en daar hebben we allebei een hekel aan. Wij zijn meer van het knuffelen, hier!
Haal jíj dan die boodschappen, denk ik weleens. Maar dat verdomt-ie gewoon
Maar daar heb ik maar weinig tijd voor, want ik moet het geld voor ons verdienen en onze troep opruimen en ons eten maken en…
Jeetje. Als ik het zo schrijf, dan vraag ik me eigenlijk af waar ik mee bezig ben.
Moet ik hiermee doorgaan? Laat ik me nog langer negeren, of zal ik er toch maar eens iets van gaan zeggen? Blíjf ik maar accepteren dat ik me een slag in de rondte werk en hij alleen maar wakker wordt als ik vraag of ik misschien ook even op de bank mag zitten? En ga ik binnenkort dan ook weer die stomme winterjas van mijn bank afschrapen, die hij daar altijd laat liggen?
Ja, afschrapen, ja! Want dat verharen van zo’n kat, daar word je ook knettergek van!
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
