Lofzang op de wielrenster
De vrouw op de racefiets. Ze blijft een mooi fenomeen. Nu het seizoen ten einde loopt – hoewel het fietsen in herfstige regenbuien en sneeuwstormen natuurlijk gewoon door kan gaan – nog even een warme terugblik op de female touch op het asfalt.
Annemiek van Vleuten, Puck Moonen, Marianne Vos, Anna van der Breggen, Leontien van Moorsel, Ellen van Dijk; Nederland heeft genoeg uitstekende professionals in het vrouwen wielrennen. Ze vormen de inspiratie voor duizenden amateurwielrensters die elke zondagochtend fris en fruitig op de pedalen gaan.
Waarom zijn mannen – niet allemaal, maar toch velen – geïntrigeerd door de vrouw op de racefiets? Misschien wel om ze mee te krijgen, mee in het zadel. Mee in het wiel. Het maakt de wielersport spectaculairder, uitdagender, spannender en ook mooier.
Laten we eerlijk zijn: naast die balkonkuiten, harige armen, bierbuiten is een slanke gespierde venus op de fiets een verademing.
In het AD zegt Maik van Nimwegen van wielerspeciaalzaak De Pedaleur in Doetinchem: ‘De laatste tien jaar zijn steeds meer vrouwen gaan fietsen. Wielrennen is niet langer een mannensport. Dat wij goede wedstrijdwielrensters hebben in Nederland helpt daarbij.’
‘Ik was nog steeds een bezienswaardigheid op de weg. Er waren altijd wel mannen die daar een opmerking over moesten maken. Meestal onschuldig als ‘hee, een fietserinnetje’, soms ronduit seksistisch. Dat is ook de reden dat Langszij in 1998 in Nijmegen is opgericht,’ zegt bestuurslid Lieke van Hoof, ook in het hetzelfde artikel in AD. ‘We wilden meer vrouwen stimuleren te gaan wielrennen. Om meer serieus genomen te worden.’
Van Hoof is zelf begonnen met fietsen door haar man.
‘Het leuke van fietsen vind ik dat je buiten bent. Je leert je omgeving goed kennen. Je ziet veel meer dan in een sportzaal of op een veld. Fietsen is een individuele sport, maar wel erg sociaal.’
Van Hoof fietste in het begin veel met haar man en zijn vrienden. ‘Ze hadden alleen een andere stijl dan ik. Ze wilden elkaar er continu afrijden. Ik wilde graag fietsen met mensen van mijn eigen niveau en ben zo bij Langszij terecht gekomen.’ Die vereniging biedt een introductiecursus voor vrouwen die willen wielrennen. ‘Je leert bijvoorbeeld hoe je in het wiel moet fietsen. Je krijgt meer zelfvertrouwen. Daarna kun je doorstromen naar een van de drie groepen. We werken met drie niveaus. Al is het lastig de snelste groep vol te krijgen. Veel vrouwen vragen zich af of ze wel snel genoeg zijn. Bij mannen zou die groep juist meteen vol zitten. Maar als vrouwen eenmaal op de racefiets zitten, dan willen ze wel winnen.’
‘Samen racefietsen als man en vrouw, het kan bijna niet mooier. Je vrouw als bikkel naast de je. Pure sport en pure liefde.’
