Lizette had eigenlijk altijd al twijfels over deze man
Maar nu, na een relatie van ruim acht jaar is ze niet alleen haar onafhankelijkheid maar ook haar vrienden en kinderen kwijt.
‘Achteraf gezien was mijn leven echt wel op orde in die tijd. Ik had een heerlijk eigen huis in de stad, een baan als consultant, vrienden en vooral: mijn kinderen. Er was slechts één ding dat miste, een man. Sinds mijn scheiding, zeven jaar daarvoor, was ik niemand meer tegengekomen en het idee om alleen te eindigen ging me aanvliegen. Vriendinnen hadden bedacht om een contactadvertentie voor me te plaatsen – dat is nu bijna tien jaar geleden. Heel ouderwets in het NRC van zaterdag. Genoeg reacties kwamen er. Allemaal mannen uit de buurt, behalve die ene. Die ene woonde helemaal in het noorden van Nederland, midden op het platteland, dus die liet ik eerst liggen. Ik zocht het liever dichter bij huis, want stel dat het wat zou worden…
Na een paar dates raakte ik enigszins gedesillusioneerd, want de mannen die op papier leuk leken vielen in het echt bar tegen. Alleen die brief van die ene, die lag er nog. Onbeantwoord voor je weet maar nooit. Mijn vriendinnen lachten me uit om dat rare voorbehoud van ‘te ver weg’. De brief klopte, vonden we allemaal. En zijn profiel ook. Dus so what? Waarom ging ik het avontuur niet gewoon aan? Die man kon toch ook bij mij komen wonen als het van echte liefde zou komen? En hoe groot is Nederland nou helemaal?
Een week later spraken we af, die ene man en ik. En die klik was er. Dus zouden we weer afspreken. Eerst bij mij en nog weer wat later bij hem, in het huis waar hij met zijn vrouw en kinderen had gewoond – een knoeperd van een woonboerderij met meer tuin dan de stadstuinen van een heel huizenblok bij elkaar. Dat eerste weekend bij hem was het mooi weer en heerlijk om lekker buiten in de natuur te zijn. Bij dat ene weekend had ik het moeten laten.
Maar na twee jaar verhuisde ik naar zijn woonboerderij, stond mijn huis in de verkoop en mijn werk op een laag pitje, en hoewel ik de stap met pijn in mijn hart zette, zette ik hem toch en bovendien geheel uit vrije wil. Na ruim acht jaar met hem in zijn huis ben ik mijn zelfstandigheid totaal kwijt. Eigen inkomsten heb ik niet meer en door mijn reserves ben ik bijna heen. Hij is krenterig. Te krenterig zelfs om normaal te stoken waardoor ik het nooit eens lekker aangenaam vind in huis. Vrienden komen al lang niet meer over de vloer omdat hij ronduit bot is tegen mensen die hij niet meteen ziet zitten – en dat is bijna iedereen die via mij komt. Maar het aller-, allerergste is dat hij mijn kinderen de deur heeft uit weten te pesten. Hij had óf kritiek, óf hij negeerde ze (hetzelfde deed hij met zijn eigen kinderen en die ziet hij ook al jaren niet meer). Nogal wiedes dat ze op een dag wegbleven, mij niet meer wilden spreken omdat ik niet genoeg voor ze opkwam en ook niets meer met mij van doen wilden hebben toen ik oma werd – ik heb mijn kleinkinderen één keertje gezien en daar bleef het bij.
Ik zou desnoods op mijn knieën terug willen naar het leven van tien jaar geleden. Een leven zonder deze man maar met mijn kinderen en vrienden en in totale vrijheid. Ik ben de zeventig gepasseerd inmiddels. Maar het is nooit te laat voor een nieuw begin, zegt men. Dus ik beraad me op een weg terug.’
Lizettes naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
