Hoe ver
ga je?
Lisette ging over haar eigen grens.
Een vriendin vertelde me ooit dat ze eens in de stad was en vond dat ze echt weer naar huis moest, want ze kon haar man niet langer alleen laten. Ze stond bij de bushalte en moest enorm plassen, maar ze dacht: dat kan niet, want dan mis ik deze bus en dan kom ik nog een half uur later thuis, en hij zit maar op me te wachten. Dus ze ging met een volle blaas de bus in en het was een helse rit naar huis, bij elke bobbel kneep ze haar dijen samen. Toen ze de deur opendeed, keek haar man verrast op: ‘Goh, ben je er nu al?’
Daar moet ik weleens aan denken nu ik mantelzorger ben. Want hoever ga je en wat kost dat? Ik had een blok van vier opleidingsdagen afgezegd omdat mijn man toen pas een week uit het ziekenhuis was. Het ging prima met hem, maar ik vond dat ik het moreel gezien niet kon maken om vier dagen weg te blijven.
Afzeggen gaf me het gevoel alsof er een feest was waar iedereen naar toe mocht behalve ik… Maar ik ving mezelf goed op.
‘Ja, dat doen vrouwen – die trekken elkaar de zorgplicht in’
Of híj er nou zo blij van werd, dat weet ik eigenlijk niet. In elk geval – een week later kregen we slaande ruzie (zie mijn blog). Een therapeute zei: ‘Je was over je eigen grens gegaan. Het offer was te groot.’
‘Maar al mijn vriendinnen begrepen het meteen!’ riep ik.
‘Ja,’ zei ze, ‘dat doen vrouwen – die trekken elkaar de zorgplicht in.’
Het is een versie van de krabbenmand. Elisabeth Gilbert schrijft er een column over in de nieuwe ‘Happinez’: Je wordt soms tegengehouden door je eigen groep als je eruit wilt. ‘Een erecode’ noemt ze het, ‘die iedereen verbiedt om te veranderen of te groeien.’
Als ik eerlijk ben, weet ik dat mijn vriendinnen ook helemaal achter me waren blijven staan als ik maaltijden in de vriezer had gezet en hulp had geronseld voor mijn man. En toch, en toch. Wat me deed thuisblijven, was de gedachte: wat zullen ze van me vinden als ik egocentrisch naar mijn eigen opleiding ga? Ben ik in de ogen van de buitenwacht dan nog wel een goede vrouw voor hem?
Als mantelzorgers kun je die gedachte missen als kiespijn, weet ik nu. Het is al lastig genoeg om al onze eigen behoeften tegen elkaar af te wegen. Volgende keer gaan we even samen overleggen.
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
www.lisettethooft.nl
