Ik vind dat ik moet ontspannen
Dat ze er een liedje over schreef, betekent nog niet dat Lisette weet hoe het moet.
Dat moeten, daar heb ik zoveel last van. Alles wat ik moet van mezelf. Ik bedoel niet alleen dat ik deadlines moet halen, hoewel ik dat zeker moet. En de vuilnis op tijd buiten zetten en wasmiddel kopen als het op is. Maar het wóórd moeten ligt me in de mond bestorven: ik moet nog even dit, ik moet dat, ik moet X niet vergeten, ik moet aan Y denken, ik moet Z nog bellen, en dat verraadt me. Ontspannen mensen willen dingen doen, gespannen stresskippen moeten alles van zichzelf.
Dus ik vind dat ik moet ontspannen. Eigenlijk vind ik dat ik moet stoppen met moeten, want ik moet juist zen zijn. Maar ja, hoe? Ik schreef er een liedje over: ‘Ik moet stoppen met moeten, maar ik weet niet hoe dat moet’. Zelf opgenomen op mijn telefoon – moet ik toch nog eens wat professioneler aanpakken! – staat het op mijn website.
Nu heb ik deze week een paar van mijn kleinkinderen te logeren gehad. Mijn moet-drift ging in de overdrive: ik moest zorgen dat ze het leuk hadden, dat ze gezond aten en dat ze het nog lekker vonden ook, dat ze niet te veel ruzie maakten en niet te veel rommel, en ik moest intussen ook de liefste oma ter wereld zijn en een serene rust uitstralen dus ik moest eigenlijk nog minder moeten dan normaal.
Alles ging redelijk goed, tot de laatste ochtend.
Op slag werd ik een toe-vooruit-schiet-nou-toch-op-oma
We moesten op tijd op school zijn en ik was bang voor files want die zijn er weleens, tussen mijn dorp en de grote stad, dus ik werd op slag een toe-vooruit-schiet-nou-op-oma. Mijn kleinzoon van tien was een en al medewerking; hij stond drie kwartier te vroeg al helemaal klaar. Mijn kleindochter van acht deed alles rustig – ze wilde nog een tekening afmaken, met haar babyzusje spelen, ze kon haar maillot niet vinden, enzovoort. En ineens stond ik te schreeuwen… Ik schrok er zelf van. Waar kwam dat vandaan?
Van al het moeten. In de auto op weg naar school zei ik sorry. ‘Niet erg, oma,’ zei ze. ‘Ik ben blij dat je nu niet meer boos bent.’ Dat deed eigenlijk nog meer pijn. En ik zag ineens de absurditeit in van het systeem: een hele opvoeding lang krijg je voortdurend te horen dat je moet. Je moet opschieten, je moet nu echt opschieten, je moet potjandikkeme eens een keer opschieten, heb je nou nog je schoenen niet aan… En de rest van je leven kun je dan proberen om van dat moeten af te komen.
We waren trouwens veel te vroeg op school. Maar dat vonden ze niet erg, gelukkig.
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
www.lisettethooft.nl
