Franska.nl

 

‘Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak stonden wij vooraan in de rij om vluchtelingen op te vangen. Ons huis is er groot genoeg voor, wij zijn nog maar met z’n tweetjes en een beetje aanspraak leek me stiekem ook wel gezellig. Al vrij snel hoorden we dat een hoogzwangere jonge vrouw, die met haar moeder en tante was gevlucht, dringend onderdak zocht. We besloten het erop te wagen en toen we aan deze drie vrouwen werden voorgestel en zagen hoe uitgeput ze waren, voelden we de noodzaak en waren we ervan overtuigd dat we het juiste deden. De zwangere vrouw was zo aan het einde van haar latijn dat ze na een douche achtenveertig uur aan een stuk geslapen heeft. 

 

Communicatie was alleen wel een probleem want geen van drieën spraken ze Engels. Om een beetje met elkaar overweg te kunnen gebruikten we daarom onze handen en voeten en zaten we de hele dag op Google Translate.

 

Na een kleine maand kwam de bevalling op gang. Dat was een enorm emotionele gebeurtenis. Zodra de baby – een wolk van een jongetje – ter wereld was, probeerden de vrouwen de vader te bereiken. De angst dat hem iets zou overkomen en dat hij zijn zoon nooit zou zien, zat er heel begrijpelijk goed in. Intussen deden wij wat we konden om het voor iedereen wat draaglijker te maken en belden we stad en land af om de babyuitzet compleet te krijgen. Hoewel dat heel veel voldoening gaf was het ook erg enerverend. Het was zeker heel erg wennen om weer een baby in huis te hebben. Onze kleinkinderen zijn al bijna het huis uit, dus kun je nagaan hoe lang dit geleden was.

 

Soms keken mijn man en ik elkaar aan en vroegen we ons hardop af waarom we hier in vredesnaam aan waren begonnen. Hoewel we eerst tijd over hadden en op zoek waren naar wat reuring in ons leven, was het ons nu allemaal een beetje veel en snakten we vaak naar rust, misten we onze privacy en waren we hard toe aan even helemaal niets.   

 

Een heel jaar hebben we volgehouden. Toen was de koek op en liepen de irritaties nu en dan hoog op. Net toen we op het punt stonden om zelf in actie te komen, kwam de jonge moeder melden dat ze elders in Nederland onderdak konden krijgen bij Oekraïners die woonruimte hadden kunnen bemachtigen en plek over hadden.

 

Bij het afscheid huilden we allemaal. Ik denk omdat we ondanks alles allemaal aan elkaar gehecht waren geraakt en omdat we allemaal op onze eigen manier dankbaar waren voor het laatste jaar.’

 

 

Liselottes naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.