Als ik namen en sleutels vergeet, ligt dementie dan om de hoek?
In onze familie is het een standaard grapje: mijn geheugen.
Ik vergeet dingen. Niet alleen waar m’n sleutels zijn, maar als de kinderen het over vroeger hebben, is dat bij mij weleens heel diep weggezakt. Als Rob en ik een film kijken, zegt hij na vijf minuten: dit hebben we al gezien, straks doen ze dit of dat. Terwijl ik echt geen idee heb.
Vorige week viel ik op tv in een actieavond over dementie. Niet iets waar ik de tv voor aan zou zetten, maar op de een of andere manier kon ik niet wegzappen. Droevige verhalen over een jonge man, pas 32 jaar oud, die dementerend was. Over een gezin met vier dochters die alle moeite deden om hun vader thuis te verzorgen, tot het echt niet meer kon. Met tranen in m’n ogen bleef ik kijken.
Ik weet nog dat ik ooit een echtpaar moest interviewen over alzheimer. Hij was dementerend en woonde in een zorgcentrum. Daar aan tafel vertelde zij mij, waar hij bij zat, hoe erg ze het vond dat de man met wie ze ooit getrouwd was niet meer bestond. Hij werd er zo verdrietig van dat hij moest huilen. Toen ik hem probeerde te troosten, zei zijn vrouw: ‘Het maakt niet uit, over vijf minuten is hij het toch weer vergeten.’ Dat was vast waar, maar zijn verdrietige gezicht vergeet ik nooit meer.
Mijn moeder was altijd bang voor dementie. Ze deed dagelijks een kruiswoordpuzzel om haar hersenen actief te houden. Of het hielp zullen we nooit weten, want ze was pas zestig toen longkanker toesloeg. Longkanker als je nog nooit een sigaret gerookt hebt, dat was nooit in haar opgekomen (en in ons ook niet).
Als ik tijdens het programma hoor dat een op de drie vrouwen op latere leeftijd dementie krijgt, word ik er ook wat onrustig van. Opeens schiet me te binnen hoe mijn dochter laatst, met een enigszins bezorgde blik, zei: ‘Mam! Dat heb ik je gisteren toch al verteld.’ Toen hield ik het op mijn drukke leven, waardoor mijn hoofd soms overvol zit. Nu dacht ik ineens: het zal toch wel goed zijn met mij? Op alzheimer.nl kun je een test doen. Ik heb hem eerlijk ingevuld: ja, ik ben vaak mijn sleutels kwijt, vergeet namen en sta weleens boven terwijl ik niet meer weet wat ik daar ook alweer moest doen. Blijkbaar is dat redelijk normaal: ik scoorde 28 punten, een gemiddelde score. Ik ben weer (even) gerustgesteld. Misschien binnenkort toch eens een kruiswoordpuzzeltje maken.
