Liever buitenspelen
Als zelfstandig schrijver kom je over het algemeen niet om in de tijd.
Want ook als je klaar bent met je schrijfwerk, is er altijd nog wel iets wat gedaan moet worden. Een afspraak inplannen, je mailbox legen, de administratie wegwerken en meer van die gezellige tijdrovers.
Maar als we het over echte tijdrovers hebben, heb ik nu iets nieuws ontdekt: online dating. Dat swipen is nogal verslavend. Dus voordat je het weet zit je met vijf verschillende mensen te appen. En dan ben ik ook nog zo iemand die het dan sneu vindt om niet te antwoorden, dus zeg ik eigenlijk altijd iets terug.
Correctie, ik ZEI altijd iets terug
Vorige week checkte ik mijn schermtijd op de dating-app en schrok me een hoedje…. twaalf uur. TWAALF UUR! Dat is gewoon een halve dag! En als je dan kijkt wat het me heeft opgeleverd, nou, bijzonder weinig.
Hiermee bedoel ik niet te zeggen dat ik verwacht dat ik met de eerste de beste date ga trouwen hoor, maar wat het me nu oplevert is voornamelijk gezucht en gekreun. In a non-sexual way. Het lijkt een soort gave van me, de mannen die ik leuk vind – op basis van een foto dus dat zegt niet zoveel – zijn heel traag in antwoorden.
Mannen die ik wat minder leuk vind tetteren me de oren van het hoofd met teksten als ‘is het al lingerietijd?’ of ‘jeeeemig wat ben jij een knappert’ (ja, met een t), ‘wat doe jij op deze app, waarom heb je geen vriend?’ of ‘Ben je zo onschuldig als je eruitziet?’.
Oké, ennnn doorrrr
Dus heb ik zojuist maar eens mijn crush-lijst opgeschoond. Er staan alleen nog maar mannen in die leuk zijn én antwoord geven. Ik ben nog een beetje van de oude stempel namelijk. Als je mij leuk vindt, moet je moeite doen. Ik ga niet leuren of smeken om aandacht. Ik babbel best terug als jij babbelt, dat vind ik gezellig. Maar achter je aan lopen? Nope.
Dat is wat ik vroeger altijd deed. Dan hengelde ik die kerels wel binnen. Ik was altijd degene die in het begin het contact zocht. De leuke berichtjes stuurde. Later werd dat de leuke dingen bedenken om samen te gaan doen. Om, weer later als het een keer wat minder ging in de relatie, het voortouw (en de verantwoordelijkheid) te nemen in dingen uitspreken.
Alleen bij zo’n dating-app is de overtuiging dat een man moeite moet doen lastig
Zo vaak heb ik het gevoel dat zo’n app en ik echt geen match zijn. Ik heb het geduld niet voor eindeloze appsessies. De mannen die werkelijk bij me passen geef ik daarmee waarschijnlijk geen kans, want die laten niet genoeg van zichzelf zien.
Het resultaat is dat ik meestal, na drie dagen op zo’n app te hebben gezeten, die app er weer geïrriteerd van afgooi. Dan ga ik liever gewoon weer buitenspelen. De leukste mannen kom ik over het algemeen toch gewoon ‘in het wild’ tegen.
