Franska.nl

Vaarwel!

Afscheid nemen is een beetje sterven, zeggen ze in Frankrijk. En dat ondervindt Margreet deze vakantie aan den lijve.

We reizen vier weken op de bonnefooi rond door Colombia. Dit stukje schrijf ik op de luchthaven van Medellin. We hebben net afscheid genomen van de allerliefste hostel-crew ever. Drie dagen lang voorzagen ze ons van geweldige informatie en heel aangenaam gezelschap. We wisselden reiservaringen uit, werden verliefd op het 12-jarige hondje Papas, en eigenlijk ook op al die lieve mensen. En ja, dan pink je dus een traantje weg en knuffel je elkaar alsof het de laatste keer van je leven is. Want dat is het waarschijnlijk ook.

Dat steeds weer voor altijd afscheid nemen stemt me melancholisch

En zo gaat het al drie weken lang: we ontmoeten fantastische mensen met wie we soms een dag of meer optrekken en van wie we vervolgens voor altijd afscheid nemen.

Het stemt me op dit moment melancholisch.

Juist die vluchtige ontmoetingen geven een vakantie een gouden randje. De unieke avonturen die je samen beleeft, de halsbrekende toeren die je met ze meemaakt, de eindeloze hoeveelheid reiservaringen die je uitwisselt… Voor altijd zullen de mensen die we hier ontmoeten onderdeel uitmaken van de herinneringen aan deze reis. Met een enkeling wissel je namen, nummers en social media-adressen uit. Van de meesten weet je niet eens de naam. Ze blijven in dit ene moment, net zoals wij dat voor hen blijven: onderdeel van een anekdote die hun en ons leven een beetje veranderde.

En ja, dat stemt me op dit moment melancholiek omdat een vriendschap voorbij lijkt voordat ie goed en wel kon beginnen.

Maar het doet me ook beseffen dat dát nu juist de kracht en schoonheid is van een vakantie: leven in het hier en nu en daar intens van genieten.

Veel plezier nog, op vakantie of thuis, want als je het wilt zien: ook thuis kunnen die korte, eenmalige ontmoetingen het leven een gouden randje geven!