Leven in tijden van corona
De vijfde dag bordjes draaien en jongleren tegelijk. Waar je misschien zou denken dat we de draai nu te pakken zouden hebben, lijkt het omgekeerde plaats te vinden.
Mijn werkvriendin Esther van JAN Magazine blogde laatst over haar thuissituatie en ik herkende me erg in haar beschrijving: dat het leek alsof ze elkaars lontjes wat korter hadden geknipt. Nou, vandaag hebben wij bij elkaar een handgranaat naar binnen gegooid.
Mijn jaartaks van het aantal ‘mamááá’s’ is nu al bereikt en als mijn geliefde een leeg Etos-tasje op de grond legt, grom ik alsof hij onze trouwdag is vergeten. Niet dat we getrouwd zijn, maar dat lijkt me echt een goede reden om te grommen en te brommen. Niet een leeg tasje dat je in een seconde zelf hebt opgeraapt.
Ondertussen doen mijn dochter een Dafne Schippersje-rond de eettafel en probeer ik tussen de brandende puinresten van de cocktail van ontbijt, schoolwerk en die Jan van Haasteren-puzzel van 500 stukjes die in tijden van corona een bijzonder goed idee leek, alle appjes van mijn collega’s te beantwoorden. Ook kom ik erachter dat er geen juf in mij schuilt. Ik ben vreselijk ongeduldig in een snap-je-dat-nou-nog-steeds-niet-kind of way.
Het is zo druk dat ik niet aan kan haken bij hun grapjes en de lawine aan appjes probeer te scannen en te schiften.
Om twaalf uur schuiven we alles opzij, pakken we hond en jas en duiken we de duinen in.
Als ’s middags al het thuiswerk af is, komt mijn lichtpuntje van de dag: oppas Liv. Ik ren zes kilometer met vriendin L en we wisselen wat huishoudelijke producten uit. Zij geeft mij een goddelijke appeltaart die ze bakte met haar nieuwe Magimix, ik doneer haar de helft van mijn verrukkelijke bossen laurier en koriander.
Ik gluur om de hoek. Of Liv nog éven kan blijven. Tuurlijk, ze knikt en haakt nog twee puzzelstukjes in elkaar. Ik stap in mijn auto met mijn middelste meisje. Even heel snel naar de visboer en ach, zullen we net even doen alsof het leven normaal is en die rok ophalen die ik bij Pauw had besteld?
Het voelt weer even als vroeger. Herstel: als vorige week. Het leven BC. Before Corona.
Ik blijk net op tijd, want ook mijn lievelingswinkel sluit de deuren. Misschien moest ik me maar eens gaan realiseren dat het leven niet meer is zoals het was, hoe graag ik dat ook zou willen.
Door: May-Britt Mobach
