Leven in tijden van corona:
Mays dagboek
Woensdag 17 maart
Ik denk vandaag veel aan vorige week woensdag. Niet omdat vorige week woensdag zo bijzonder was, ik denk er vooral aan omdat vorige week woensdag zo normaal was en daarmee diametraal tegenover vandaag staat.
Gesport had ik, daarna wilde ik nog even langs de redactie wat zoals altijd niet lukte, maar ik was wel langsgereden zodat Adeline nog een pakket met schoenen dat ik had besteld in mijn auto kon kieperen. Ik was meteen doorgestoten naar mijn schoonvader om daar wat verse lakenpakketten af te geven en oh ja, om de lente te vieren had ik vier hortensia’s gekocht die ik nog net in potten kon zetten en toch om 12:15 uur op het schoolplein kon staan. Oh ja, ik had mijn buurman een knuffel gegeven want ‘dat’ corona, ‘die’ onzin allemaal en we hadden het allemaal beter geweten en erom gelachen. Daarna had het vaste paardrijritueel zich herhaald en waren we behoorlijk uitgeteld op de bank geploft.
Alles wat toen zo normaal was is nu ongekend. De gym is dicht, mijn schoonvader mag geen bezoek, de manege is gesloten en toen ik vandaag toch heel even met opgetrokken schouders (want was ik niet in overtreding?) het schoolgebouw in liep, leek het wel Armageddon. ‘Mag dit wel?’ vroeg mijn jongste meisje wier schoudertjes zo’n beetje naast haar oren zaten. We zagen meester Ad, de directeur, dus konden het meteen vragen. Of ze Sjakie en de chocoladefabriek nog uit haar laatje mocht halen, ‘want anders kan ik het niet op tijd terugbrengen naar de bibliotheek’. Ik weet nou niet of het opluchtte toen ik zei dat de bieb ook dicht was.
Ik zei tegen meester Ad dat ze het zo geweldig deden, hij kneep me toch even in mijn schouder en dat vond ik dan toch fijn.
Thuis probeerde ik een schoolsetting te bouwen. Het ging. De briefing was duidelijk, op een chatvraag aan de juf reageerde ze binnen tien seconden (liefde voor de juffen) en als pauzemoment wandelden we met de hond.
Ik had een afspraak staan, met de schoolarts van mijn oudste. Met haar zijn we net met gedragsmedicatie begonnen (lang verhaal, als je wilt lezen, kijk hier dan maar, dus het was toch belangrijk dat we elkaar zagen, corona of niet. Ik besloot van de nood een deugd te maken dus ging hardlopend naar de locatie, zo kon ik tijdens het gesprek bijkomen en dan weer terug. Exact vijf minuten voor 15:00 uur kwam ik aan. Keurig. Tot ik bedacht dat dit gesprek niet op school, maar op de andere vestiging zou plaatsvinden. Jaaa, die aan de andere kant van de stad. Top.
Gebeld en besloten dat ik toch zou komen, dus als een kleine Dafne Schippers rende ik de drie kilometer naar mijn huis (ik had er al drie in de benen) en sprong in mijn auto om dan maar om 15:25 uur aan te schuiven bij het gesprek.
Daarna even naar de dierenarts voor een zalfje voor een wond van Monti en hé, op een briefje na waarin me gevraagd werd afstand te houden tot de balie vanwege corona leek het verdraaide virus daar even niet te bestaan. We hadden het er niet eens over. Benieuwd hoe volgende week woensdag zal zijn, maar eerst die dag van morgen maar weer door zien te komen.
Door: May-Britt Mobach
