Let niet op de rommel
Hoe leuk is het om bezoek te gaan bij je kind dat op kamers woont. Maar er is een ding wat je vooral niet met doen.
Ik was zo trost als Malle Pietje op mijn eerste kamer in Amsterdam West. 12 hele vierkante meters die helemaal van mezelf waren en waar ik de baas was. Geen moeder die me achter m’n broek zat om mijn vuile was in de wasmand te gooien in plaats van onder het bed en geen vader die lekker pesterig met zijn vinger over mijn boekenplanken streek en zei dat ik zeker vergeten was om daar met de stofdoek overheen te gaan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op m’n ouders, maar dat werkte altijd als een rode lap op een stier. Dus ik had mezelf bezworen dat ik dat never nooit bij mijn eigen kinderen zou doen en niet op hun rommel zou letten.
Nou, dat lukte dus niet en zo haalde ik regelmatig schuimbekkend in hun kamer een aangevreten tosti onder het bed vandaan, of inmiddels zuur ruikende halflege pakken melk. Probeer dan maar eens je mond te houden. Je begrijpt het al, moeder van het jaar ben ik nooit geworden, want ik lette net als mijn eigen ouders wel op de rommel en ergerde me een ongeluk aan de zooi die ze achter hun kont lieten slingeren. Ik ben echt niet van de smetvrezerige soort, maar er zijn grenzen aan wat ik nog tolereer in mijn huis. Maar mijn kids rolden dan net als ik destijds even met hun ogen en haalden vervolgens hun schouders op.
Heden ten dagen blijft het bij mij thuis een stuk netter, want inmiddels is er eentje op kamers. Gek genoeg missen we haar chaos, hoe is het mogelijk. De aangekoekte schalen met yoghurtresten op het aanrecht en de jas plus rugtas die soms dagenlang op tafel lagen, blijven nu weg en we vinden er zo eigenlijk niks aan. Want die troep zorgt ook voor leven in Huize Smit, waar het nu veel stiller is geworden.
Nu ben ik die moeder die bij haar kind op kamers op bezoek gaat en daar zit ze op haar eigen 12 vierkante meters waar zij de baas is. Met net zo’n bende als in haar kamer bij mij in huis. Maar zo trots als Malle Pietje en ik houd nu wijselijk mijn mond.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
