Moet je echt wel heel veel van mensen om je heen houden. Of ergens naartoe waar ik nog nooit geweest ben…
Typisch Italiaans: de hutjemutje-stranden. Ik vind het superleuk om dat te zien en van het gekwetter van kinderen en ouders om je heen kan ik echt ontzettend genieten. Wel altijd vanaf een terrasje. Ik ga er even niet tussen liggen, als je het niet erg vindt. De plekken aan zee in Italië waar ik kom zijn nauwkeurig georganiseerd. Rijenlange ligbedjes met parasols, strak in het gelid naast elkaar. De ene bagni naast de andere. Herkenbaar aan hun eigen kleuren. De geur van allerlei soorten zonnebrandcrème door elkaar heen overheerst de frisse strandlucht. Ik vind het superleuk, want zo Italiaans. Kan er uren van genieten. En betalen natuurlijk hè. Je mag er echt niet zomaar het strand op. Tenzij je vanaf het spiaggia comunale komt, dan kun je zo voorlangs de ‘tribune’ lopen en je handdoek vlak langs de waterkant leggen. Want officieel zijn de eerste twee meter vanaf de zee voor iedereen open. Moet je even weten. En moet je ook maar willen. Kortom voor echt goeie strandtips in Italië moet je dus niet bij mij zijn. Nou, eentje dan: houd er rekening mee dat als je aan de kant van Ravenna, Venetië, de Marche en verder naar het zuiden aan het strand gaat liggen, iedereen die een beetje normaal bruin wil worden daar ‘andersom’ ligt. De zon staat daar namelijk echt ‘verkeerd om’.
