Ik zit op een plek waar altijd de zon zou moeten schijnen, maar waar natuurlijk – net nú – een winterdepressie hangt. De mensen die hier wonen, zeggen dat het hier écht áltijd mooi weer is en dat ze dit nog nooit hebben meegemaakt. Túúrlijk, joh…
Het past wel bij me. Alle bruggen gaan altijd open zodra ik de weg opdraai, de kassa scant bij mij per ongeluk best wel vaak twee keer hetzelfde artikel en als er een administratieve blunder wordt gemaakt dan kun je er donder op zeggen dat mijn naam in dat dossier staat. Het zij zo, lieve lezers. Ik ben er inmiddels wel aan gewend. Je moet feestjes nu eenmaal zelf bouwen en gelukkig ben ik daar, gaandeweg het leven vordert, ook best wel goed in geworden. Ik verdom het dus om me triest te laten maken door deze onverwachte winterdepressie, ook al loopt nu zelfs de áltijd vrolijke bevolking erover te mopperen. Ik laat mijn blik niet vernauwen door de vage mist die er hangt, ik negeer de druppels die uit de bougainville (en over de wangen van de man die het zwembad staat schoon te maken) druipen, en ik blijf gewoon hopen dat mijn wasje ooit nog eens zal drogen. Ik moet namelijk elke dag wassen, omdat ik alle niemendalletjes die je hier normaal in twee weken draagt nu over elkaar heen draag. Zo koud is het…
Tegelijkertijd zie ik in de beslagen spiegel dat mijn streepjesbadpak rete-leuk staat onder mijn mohair gespikkelde vest en dus verzin ik alvast een leuke droom voor vannacht. Eentje waarin ze bij Amayzine straks mijn foto’s gaan bekijken en waardoor er dus een geheel nieuw modebeeld in Nederland gaat ontstaan, naar aanleiding van míjn winterdepressie. Ja, jongens … het leven is een feest, maar je moet wél zelf de slingers blijven ophangen!
Hoewel ik stiekem wel moet toegeven dat het steeds moeilijker begint te worden, hoor. Naarmate de wind hier toeneemt, en het water in de slaapkamer stijgt, zakt bij mij toch ook wel de moed in de schoenen. Het water loopt hier inmiddels namelijk ook langs de binnenmuren, omdat het dak lekt. En dat dak lekt al 34 jaar vertelden ze, alleen hebben ze nog nooit zoveel regen gehad dat het nooit de dakgoot bereikte. Laat staan dat de ellende hier de binnenkant van huizen en/of mensen bereikte. Ik heb mijn laptop dus maar snel in een plastic tas gestopt en probeer nu maar wat te lezen in een drijfnat tijdschrift, of in een zeiknat boek. Want pfff … Op internet had ik alles al uit en daar werd ik ook niet vrolijk van. Ik las een stukje van Franska – over iets waar ze al heel lang, heel verdrietig mee aan het worstelen is – en waarover ze werd aangevallen alsof ze een terroristische aanslag had gepleegd. Ik las ook dat banken in Nederland nu over het “welzijn” van de bevolking gaan beslissen en dat mijn lieve collega Wieke – die echt altijd voor iedereen openstaat en klaarstaat – werd beschuldigd van kortzichtigheid en het ontberen van empathie. Jeetje … dacht ik toen. Wat gebeurt er allemaal in Nederland? En ik sloeg terneergeslagen mijn laptop dicht en bekeek de donkere wolken die buiten ook al op me afkwamen.
En toen ineens wist ik het!
Ik ga naar huis, dacht ik. “Wat nou winterdepressie?”, neuriede ik terwijl ik alle natte zooi in mijn koffer propte. Ik ga naar de redactie en ga lekker aan het werk! Ik ga iedereen knuffelen en voor je het weet breekt het voorjaar aan en zijn alle donkere wolken weer verdwenen.
Zet je dus vast koffie, Franska? En reken je vrijdag op me met Big Fat Friday? Want ik kom lekker naar huis. Lekker naar dáár waar altijd de zon schijnt. Tot straks!
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
