Franska.nl

‘Ik zwaai nog een keer als ik mijn dochter de hoek om zie fietsen. Haar lange blonde haar in een staart en de kraag van haar jas hoog opgetrokken. Ze was de eerste twee uur vrij van school. Normaal gesproken blijft ze dan in haar bed liggen tot het echt tijd is om op te staan.

Maar vandaag stond ze al om acht uur al beneden. Als ik het kokende water in de theepot wil schenken, komt ze opeens naast me staan en pakt ze me vast. Ik schrik omdat ik met het hete water in mijn handen sta. Maar als ik de tranen over haar wangen zie glijden, weet ik dat het serieus is en pak ik haar stevig vast.

‘Was het weer zover?’ vraag ik. En ik voel haar lijf schokken. Ze knikt en ik voel een koude rilling van woede over mijn rug lopen. Ik wacht maar even om vragen te stellen. Na een minuutje laat ik haar omhelzing los en ga samen met haar op de bank zitten. Als ik haar handen vastpak en haar aankijk begint ze te vertellen.

Er is door de meiden in haar klas een appgroep gemaakt voor de verjaardag van het populairste meisje van de school. Alle meisjes uit de klas zijn voor het feest uitgenodigd. Behalve Lana. Tegen beter weten in hoopte ze dat ze er ook bij mocht zijn. Omdat ze dacht dat ze nu eindelijk wel door de meiden uit haar klas werd gezien. Ze hadden van de week tenslotte een paar keer iets aan haar gevraagd. Haar eindelijk opgemerkt.

Lana wordt nooit op een feestje uitgenodigd. Als er een bioscoopavondje wordt geregeld, wordt Lana ‘per ongeluk’ over het hoofd gezien. Tijdens de proefwerkweken worden er appgroepjes gemaakt om huiswerk uit te wisselen. Ook daar wordt Lana niet aan toegevoegd. In het begin vroeg ze wel eens waarom ze niet in dat soort lijstjes stond. Dan werd er gezegd dat het ‘per ongeluk’ waren vergeten. Of dat ze dat niet wisten, omdat ze zijn niet de beheerder van de groep zijn.

Natuurlijk allemaal flauwekul. Lana weet inmiddels heus wel dat die meiden uit haar klas haar er niet bij willen hebben. Ze begrijpt alleen niet waarom. Hoe hard Lana ook haar best doet om aan te haken op school, het lukt haar gewoon niet. Ik weet zeker dat ze geprobeerd heeft om na schooltijd met iemand af te spreken. Maar haar klasgenoten hebben het altijd maar druk. Druk met elkaar. Ze hebben geen tijd voor mijn dochter, die zich steeds eenzamer gaat voelen. Ze willen blijkbaar niet met Lana gezien worden.

Het is zo naar om te zien wat dit met je kind doet. Ik doe er alles aan om ervoor te zorgen dat Lana op school mee kan doen. Ze heeft de juiste kleding en de juiste telefoon. Als ze in het weekend uit zou willen, dan mag dat natuurlijk. Maar niemand wil met haar mee.

Daarom ga ik maar af en toe wat leuks met haar doen. Dingen die ze eigenlijk met vriendinnen zou moeten ondernemen. Zoals naar de film gaan, samen pizza eten in de stad. Of een popconcert bezoeken.  Natuurlijk is het veel leuker om dat met je vriendinnen te doen, dan met je moeder.

Binnenkort is het eindexamengala, waar haar school echt veel werk van maakt. Een fantastisch feest waar alle leerlingen het hele jaar naar uitkijken. De leerlingen komen in feestkleding naar school. En de meisjes hebben het er het hele jaar over welke jurk ze willen dragen en hoe ze hun haar zullen doen.

Van de week had Lana al gezegd dat ze daar echt niet naar toe gaat. Omdat ze niet in haar eentje wil toekijken hoe al haar klasgenoten het heel gezellig hebben met elkaar, maar haar simpelweg niet opmerken.

Als ik een beker thee voor mezelf inschenk besluit haar mentor te bellen. Misschien kan hij iets voor Lana betekenen. Misschien kan hij helpen om met Lana’s klas het gesprek aan te gaan, over hoe het is om je buitengesloten te voelen. Dat bespreekbaar te maken zodat haar klasgenoten Lana er misschien eindelijk ook bij willen betrekken als er iets wordt georganiseerd.

Natuurlijk weet ik dat Lana dit nooit zal toestaan. Maar het idee dat ze zelfs niet naar het schoolgala wil gaan breekt mijn hart’.