Dat ik als kind bijna niets lustte, gelooft al lang niemand meer. Het is toch echt, origineel waar. M’n menu was ontzettend beperkt. Enige soep die ik bijvoorbeeld at, was koninginnensoep. Wie kent het nog? Totdat ik op kamers ging. Geen kwaad woord over mijn moeders kookkunst, daar lag het echt niet aan, het lag gewoon allemaal aan mij. Ik was een kleine aansteller aan tafel. De avond voordat ik op kamers ging, zat ik nog snel even bij m’n zus in haar kamer om wat recepten te noteren. Ik wilde eigenlijk alleen het recept van ragout en risotto. Dat dacht ik waarschijnlijk de rest van m’n leven te gaan eten. Is een beetje anders gelopen. Ik leerde snel bij en zo ongeveer alles wat ik zelf kookte, at ik op. Want geen geld om iets anders te kopen. De meiden die in hetzelfde huis woonden als ik, staken al snel hun neus goedkeurend om de hoek van de keuken en stelden voor om samen te gaan eten. Ha, ik kreeg er lol in!
En dat allemaal op één pitje
Op een gegeven moment was ik zelfs zo ver gevorderd dat ik in een vriendengroep durfde te wedden dat ik de lekkerste lasagne maakte. Bleek iedereen ervan overtuigd te zijn dat ie zélf de lekkerste maakte. Zo ontstond de lasagne-competitie. Ieder weekend aten we ineens bij iemand lasagne. Uiteraard vond ik die van mezelf het lekkerst. Waarschijnlijk was die van mij ook de aller-aller-zwaarste. En de aller-ingewikkeldste.
Voor mijn lasagne moest je twee sauzen maken:
- een bechamelsaus met veel kaas en nootmuskaat erin (belegen natuurlijk, Parmezaanse kaas was toen nog nergens te vinden)
- een gehakt-tomatensaus met stukjes wortel, gehakte selderij en knoflook
- en dan nog de lasagnevellen, die je al dente moest koken
- alles laag om laag in de ovenschaal, beginnend met de vlees-tomatensaus en als laatste de kaassaus
- gemalen belegen kaas nog weer erover, klonten boter erop en in de oven
Een hele onderneming voor een kamerbewoner met maar één pitje. En of het nou echt Italiaans smaakte? Kweenie… Ik vond het toen de absolute top. Ik waagde het zelfs dit voor te zetten aan een vriendin uit Italië, die voor een weekje in Nederland was. Geen idee of het uit beleefdheid was, maar ze at de hele bak leg. Best knap. Ik hield normaal altijd wel flink wat over voor de volgende dag.
Ineens… bijna kerst… extra veel nostalgie en jeugdsentiment… verlang ik terug naar die enige echte ouderwetse Franska-lasagne. Ergens moet nog het officiële recept zijn. Waar? Moet ik nou echt het huis op z’n kop zetten voor een recept? Of zal ik uit de losse pols..?
