Ik luister naar elke bijnaam, ben niet zo kieskeurig
Een van de vaste stekken toen ik voor het eerst zónder ouders en mét man naar Italië op vakantie ging was Marina di Pisa. Natuurlijk wilde ik graag in de buurt van Pisa zitten, want daaraan had ik mooie herinneringen uit mijn kindertijd. En bij Marina di Pisa was een heel fijne camping. Weliswaar niet direct aan het strand, maar je hoefde maar een weggetje over en je zat op het strandje van de camping, pal naast het spiaggia communale (gemeentestrand). Compleet met knappe bagnino in rode zwembroek. Een extra reden (naast de badman) om steeds naar diezelfde plek terug te gaan was het visrestaurantje verderop aan zee. 100% romantiek daar met dat zeezicht. En ook nog eens verrukkelijk eten. Ik leerde daar meteen hoe je op z’n Italiaans een salade aanmaakt. Beetje zout op de lepel, lepel volgieten met wijnazijn (of balsamico), dan met een vork het zout door de azijn roeren en nog drie à drie-en-een-halve eetlepel lekkere olijfolie erachteraan en de hele handel omscheppen. Zo! Dat was weer eens wat anders dan de sla vroeger thuis, met slasaus. Het leukste van het restaurantje was de superaardige eigenaresse, die me elk jaar als we terugkwamen met gespreide armen tegemoet rende en me zo’n beetje tegen haar borst platdrukte, terwijl ze uitriep: ‘Yvonne!” Waarop ik natuurlijk de rest van de vakantie Yvonne genoemd werd door mijn man. En laten we eerlijk zijn, ik had geen idee hoe zij heette dus we noemen haar ook nog steeds Yvonne. Weten we nog steeds meteen over wie we het hebben. Dus: mocht u me liever Yvonne willen noemen dan Franska. Even goede vrienden. Ik ben er al een beetje aan gewend
Door Franska. Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
