Je kunt ook te ver gaan
Ken je dat? Je parkeert je auto ergens in een stad, waar je een afspraak hebt op een plek die je niet weet te vinden. Bij mij een regelmatig voorkomend dingetje. Sowieso rijd ik zo ongeveer altijd met de routeplanner aan. Er zijn mensen die daar niet tegen kunnen, maar ik denk altijd: alles waar ik niet zelf over na hoef te denken, is mooi meegenomen. Verslijten m’n hersens niet;-)
Ik heb meegemaakt dat ik dat ding aan had staan en met drie mensen in de auto zat (ik zal geen namen noemen) die allemaal een andere visie op de te volgen route hadden. Terwijl ik helemaal niet op die visies zat te wachten, want ik was al van advies voorzien door het handigste apparaat ter wereld. Of is dat de elektrische tandenborstel? Als die auto dus eenmaal geparkeerd is, volgt de echte grote uitdaging pas.
Ik heb meestal thuis de te lopen route al ingevuld op m’n iPhone en zet hem ter plekke aan, waarop-ie iets zegt als: ‘vertrek in zuidoostelijke richting. Jaaa??! Zuidoostelijk. Wat denkt dat ding? Dat ik kapitein ben geweest of zo? Vervolgens hoop ik maar dat er nergens iemand voor het raam zit te koekeloeren, want ik loop gewoon een kant op en kijk op het schermpje of ik steeds verder van mijn doel afloop of steeds dichter ernaartoe. Natuurlijk loop ik altijd de verkeerde kant op. Automatisme. En dan hopen dat niemand het gezien heeft en omkeren. O nee, toch nog een keer keren. Hellup! Zou daar nou niks aan te doen zijn meneer Apple? Bij iPhone 8 bijvoorbeeld? Heb je kans dat ik weer eens een nieuwe koop.
PS
En ja, ik weet dat er een kompas op de telefoon zit, maar ik zei toch al dat ik geen kapitein ben geweest?!
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
