Franska.nl

Had ik al eens gezegd dat ik kunstacademie heb gedaan, zo ongeveer honderd-en-twaalf jaar geleden? Een van de vakken die we daar hadden was kalligrafie. Schreef je volgens mij toen nog met een c.  Ik schreef enorme vellen vol met het prachtigste handschrift, zodat het eruitzag alsof het door monniken was gedaan. Met een brede pen, en zelfs met plakkaatverf in allerlei kleuren. Heb ik nog best lang weten te cultiveren dat kunstje. Was vooral leuk voor ansicht- en kerstkaarten. En voor die kleine priegelige tekeningetjes bij brei-beschrijvingen die ik vroeger maakte, waar je de maten dan in mooie cijfertjes naast moest schrijven.

Nou… Dankzij de digitale revolutie kan ik weer terug naar de schoolbanken. Of moet ik misschien m’n schoolgeld maar terughalen. Weg handschrift. Hoe vaak ik niet iets opschrijf dat ik later zelf niet eens meer kan ontcijferen. Gewoon omdat m’n vingers gewend zijn op toetsjes te meppen. En hoe vaak ik niet de letters in de verkeerde volgorde opschrijf. Waarschijnlijk omdat de e helemaal niet links zit en de k helemaal niet rechts als je gewoon met een pen op papier schrijft. Hoe moet dat aflopen als ik straks bijvoorbeeld vijfentachtig ben? Volledige lariekoek die ik dan op m’n boodschappenlijstje schrijf waarschijnlijk. Of heb je tegen die tijd helemaal geen handschrift meer nodig?

Want het is nu al zo dat ik, als ik iets wil schrijven waar ik later nog enigszins chocola van moet kunnen maken, het dan heel langzaam en zorgvuldig moet doen, bijna met de tong tussen de tanden, zeg maar.

En die mooie handgeschreven kerstwensen van vroeger kunnen we dus intussen helemaal vergeten. Sorry lieve lezer, ik hou het dus voortaan maar bij de helvetica, de arial of de times. Dan heb je in elk geval in de gaten wat er straks bedoeld wordt als ik je een fijne kerst of een mooi nieuwjaar wil toewensen.

Hoe zit dat eigenlijk met de kinderen van tegenwoordig, kunnen die nog een beetje schrijven?