Koehandel
Ik slaap al bijna als mijn zoon naast mijn bed staat te wapperen met een spelregelboekje.
Of ik dat morgen overdag, graag nog voor ik aan de wijn ga, met aandacht wil doornemen. Hij wilde vanavond ook al Koehandelen maar na een lange dag, die bovendien werd afgesloten met een copieus diner, bleek mijn concentratie zeer ondermaats, dus dat werd niks.
Van huis uit heb ik geen heel diepe liefde voor spelletjes meegekregen. Maar mijn kinderen en echtgenoot zijn er dol op en ik inmiddels ook. Tijdens vakanties als deze sluiten we iedere avond af met een spelletje. Zelf ben ik meer van de taal- of kennisspelletjes, met als zware favoriet Thirty Seconds. Kaart- en bordspelen zijn iets minder aan me besteed en dat ligt vooral aan het ontbreken van een winnaarsmentaliteit. Het kan me geen bal schelen als ik onder aan de puntenscore sta. Ik ben meer zo’n meedoen-is-belangrijker-dan-winnentype. Het samen-iets-doen vind ik het leukste. Mijn inzet is er vaak een die tot hilariteit bij de rest van het gezin leidt. Ik doe meestal maar wat en daar amuseren zij zich dan hartelijk om. Wel word ik af en toe tot de orde geroepen, dat ik wel mijn best moet doen, zeker als het een nieuw spel betreft. Vandaar die opdracht van mijn zoon dus om die Koehandelregels zorgvuldig te bestuderen.
Braaf ga ik die volgende ochtend aan tafel zitten en lees dat gortdroge boekje, waar ik maar lastig wijs uit kan worden en ook helemaal geen geduld voor op kan brengen.
Om hem te pleasen zeg ik dat ik mijn huiswerk heb gedaan als we die avond na het eten gaan spelen. Mijn zoon rolt af en toe met zijn ogen als ik idiote biedingen doe in mijn streven om een paardenkwartet te verzamelen. Er wordt zoals gewoonlijk weer regelmatig gebulderd van het lachen om het spelbegrip van mama. Ik lach zelf uitbundig mee, hier is het me allemaal om te doen, dit maakt onze vakanties. Die knusse uren aan een tafel zijn me goud waard. Daar wil ik best enige aanleiding toe geven.
Het duurt verrekte lang dat Koehandelen, en daar waar het lijkt alsof de leden van mijn gezin een serieuze strategie voeren neem ik, ook uit luiigheid, niet echt doordachte maar vrij impulsieve beslissingen.
Maar wie heeft er aan het einde van de avond gewonnen? Moi! De familie kijkt me verbijsterd aan. Zo zie je maar weer, schuif ik triomfantelijk de moraal van dit verhaal onder hun neus; je hoeft niet altijd fanatiek te zijn om ver te komen. Soms helpt het als het je allemaal geen bal kan schelen.
