Kochten we een nieuwe camera…
Kregen we meteen een opdracht mee. Eerst vond ik het een beetje gek, maar ja…
Geen idee meer waar we naar op weg waren, maar we gingen zonder camera, want die was ongeneeslijk stuk. Zomaar op de valreep op Schiphol ging er toch ineens nog een nieuwe mee op vakantie. Vonden we daar in een winkel. Ik stuurde een sms’je naar m’n zus om te vertellen wat de stand was en kreeg meteen een opdracht: ‘Moet je wel alles wat je eet fotograferen, kan ik dat straks lekker allemaal zien’.
Ik dacht nog van ‘ja, ammehoela’, maar toch. We deden het. En het werd een merkwaardige gewoonte. Best leuk als je alles later nog eens terug kunt kijken, want wat gaat eten snel en wat vergeet je het ook snel. Zonde eigenlijk. En het is juist zo’n leuk onderdeel van de dag.
Eerst deden we het steeds met de camera en later werd het uiteraard overgenomen door de smartphone. Af en toe vroeg er wel eens een ober waarom we ons eten fotografeerden, vaak waren ze wel trots dat we het blijkbaar zo mooi vonden dat het de moeite van het fotograferen waard was. Zelf zeiden we gekscherend tegen elkaar dat het altijd handig was voor in het ziekenhuis als je een ernstige voedselvergiftiging had opgelopen. Kon je laten zien waar het van gekomen was.
Veel later zag je ineens iedereen eerst met z’n telefoon boven z’n eten hangen in plaats van aan te vallen. Best gek eigenlijk. Het werd een wereldwijde trend. En dat is het nog steeds. Ik hoorde zelfs op een gegeven moment de grap dat een ober aan de gasten had gevraagd of er iets mis was met het eten. Omdat die mensen geen foto’s maakten. Benieuwd wanneer het een keer ophoudt die ‘gekte’. Bij ons in elk geval voorlopig nog niet.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
beeld :goodhousekeeping
