Kleine mensjes worden groot
Ik kan het met mijn verstand wel volgen, maar mijn gevoel zegt heel wat anders.
Terwijl ik voor een rood stoplicht sta te wachten passeert een jonge moeder met een kleintje me op de fiets. Ik volg gebiologeerd het tafereeltje van links naar rechts en voel een heel kleine ieniemini steek van jaloezie. Zat ik nog maar met een kleintje op de fiets, denk ik. Want ik zit met mijn kind in de auto op weg naar IKEA; ze gaat naar haar eerste echte eigen huisje.
In deze tijden van woningnood uniek, want na maanden speuren en een wachtlijst waar maar geen einde aan leek te komen heeft ze in Amsterdam de heilige graal van studentenhuizen gevonden. Een eigen plek, zonder dat ze een ranzige keuken of doucheputje hoeft te delen. Met een eigen voordeur en een lift. Dus niet meer op vier steile Hollandse trappen zeulen met boodschappen of je brakke lijf, maar zoef zoef en ze staat op de vijfde verdieping van een schoon en pico bello appartementje op drie koprollen van het centrum.
Uiteraard ben ik hartstikke blij voor haar want na vier jaar samenleven op vijftig vierkante meter waren de huisgenoten elkaar wel een beetje zat. Helemaal omdat er ook steeds twee vriendjes bleven logeren werd het nogal een krappe boel. Dus nu er dertig vierkante meters helemaal voor haar alleen zijn kun je je voorstellen dat ze de koningin te rijk is.
Maar toch. Ik zie haar nog staan in 2004 op het klimrek tussen de geitjes bij de kinderboerderij. Toen was ik samen met haar op stap met de fiets. Zij voorop in het kinderzitje en ik trots trappend tegen de wind in, met mijn neus in haar blonde krullen.
‘Het is groen mam’, hoor ik opeens haar stem en ik ben meteen weer in het heden. Haar hoofd is vol met ideeën van hanglamp tot kledingkast. En dat we natuurlijk ook in de tweedehandswinkel gaan snuffelen want daar vind je de leukste spullen voor een prikkie. Mijn hoofd is vol van prachtige herinneringen aan een tijd die nooit meer terugkomt. Zat ik nog maar een keertje op de fiets met haar in het zitje voorop. Kleine mensjes worden groot en zo hoort het ook. Maar meine gute, wat gaat het hard.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
