Franska.nl

Kleine meisjes worden groot

Tot rond middernacht bleven ze volwassen en verstandig. Toen ging de muziek aan.

 

Dit is het verhaal van zes meisjes die van de ene op de andere dag waren veranderd in volwassen vrouwen. Op de middelbare school deden ze er samen zo min mogelijk aan om zoveel mogelijk resultaat te halen. Op hun eerste strooptochten door nachtelijk Amsterdam waren ze elkaars zusters in het kwaad – als de één niet op tijd thuis zou komen dan de ander zeker ook niet. En in alle jaren daarna bleven ze samenscholen. Afgelopen weekend hadden ze vriendinnendiner en dat was bij ons thuis – mijn dochter hoort bij de club, vandaar. Wij mochten koken: een taak die we bloedserieus namen.

 

Tussen vijf en zes zouden ze er zijn en dat viel niets tegen want ze waren er allemaal op het afgesproken tijdstip, dus blijkbaar hadden ze inmiddels allemaal leren klokkijken. Met bloemen en wijn kwamen ze binnen en ze vonden het allemaal ‘ontzettend lief en leuk en bijzonder’. Dat vonden wij ook. We zeiden dat we heel erg vereerd waren, want blijkbaar waren we nog steeds de moeite waard om een avond mee door te brengen.

 

Niks geen dieetvoorkeuren waren er; over alle kieskeurigheden uit het verleden waren ze stuk voor stuk heen gegroeid. Behalve dat ze alles lustten, aten ze ook alles op – alsof er een zwerm spreeuwen over de frambozentaart vloog, zo snel als ze die soldaat hadden gemaakt. Ze kletsten over hun leven, een leven als getrouwde vrouw, bijna moeder, dokter, carrièrevrouw. Wat waren ze groot geworden en verstandig en wat waren ze goed terechtgekomen.

 

Tot rond middernacht bleven ze volwassen en verstandig. Toen ging de muziek aan. Ze moesten even nadenken over wat ze wilden horen zodat ze een moppie mee konden zingen. Het begon vrij bescheiden en nog even hadden we goede hoop voor de buren. Maar toen zetten ze de Spice Girls in met hun ‘just tell me what I want’. De dokter van het stel nam de lead met ‘If you want my future’ en de andere vijf vielen in met ‘forget my past’. Hoe toepasselijk was dit, zeiden de ouwelui tegen elkaar. Toen ze uitgegild waren – en alle buren wakker – stortten ze zich met z’n allen op het kleine mannetje dat zich schuilhield in de enige dikke buik die in huis aanwezig was. Zou hij wakker geworden zijn? Maar als dat zo was kon hij morgen lekker de hele dag slapen dus het kwam wel goed.

 

Het liep tegen enen toen ze bedachten dat het maar eens tijd werd om te gaan. Bij het weggaan kregen ze van ons een doosje paaseitjes die we hadden ingepakt als cadeautje. We hadden voor iedereen een naamkaartje eromheen gestikt. Met een ‘bedankt voor het spelen’ namen ze de eitjes gillend van het lachen in ontvangst. De lift was al etages gezakt toen we ze nog hoorden, de kleine meisjes die van de ene op de andere dag waren veranderd in volwassen vrouwen, maar die gelukkig nog genoeg meisjesstreken hadden overgehouden.