Ja! Het is een feit: we leven in een tijd van haast, hectiek en het non-stop gestaar naar mobieltjes, tablets en laptops. Honderden prikkels regeren onze dag. Van likes op social media tot appjes die om onze oren vliegen.
Mede door dit alles zijn ‘ze’ alleen nóg maar belangrijker voor mij geworden. Toegenomen in hun waarde en dichterbij dan ooit.
Ik heb het over ‘de kleine dingen die het doen’. Met als subtitel: De kracht van de eenvoud. Ik ervaar het als een heerlijk soort van prikkelarm stilstaan in het spontane hier en nu. Zonder op een yogamat te liggen nog wel.
Als kind kreeg ik het al van mijn ouders mee en hier ben ik ze ontzettend dankbaar voor. Ik leerde dat het allemaal echt niet groot hoeft te zijn om mooi te zijn. En leerde hierdoor te blijven respecteren, relativeren en waarderen. Waar, wanneer en met wie ik ook ben.
Soms heb ik een baaldag. Zo’n dag dat ik genadeloos achter de feiten aan hobbel. Dan vloek ik hardop. En dan wil ik eigenlijk halverwege die dag alweer aan een nieuwe beginnen.
Maar als ik dan per ongeluk een positieve glimp opvang, gewoon van iets ‘kleins’, dan krijg ik acuut dat ‘het-komt-wel-goed-schatje-gevoel’. Met als prettig gevolg: ontspanning.
Maar, wat zijn dat dan eigenlijk? die ‘kleine dingen’?
Nou, dat zijn precies díe dingen die ervoor zorgen dat ze iets, iemand of een bepaald moment juist groot en noemenswaardig maken.
Het is een gevoel. Bij voorkeur puur. Hartstikke puur. Eigenlijk de overtreffende trap van puur.
Neem nou bijvoorbeeld…
De meneer van de fietsenstalling die drie dagen later vrolijk aan je vraagt hoe je weekendje aan zee was. Hij kon ook gewoon dat kaartje eraan nieten en nors goedemorgen mompelen.
Of de vreugde van het kind met de knalrode regenlaarsjes. Dat rennend door de modder lekker vies mag worden vandaag.
Én dan heb je nog de warme armpjes om je heen op een koude, donkere winternacht. Van een verdrietig jongetje dat getroost wil worden. En zich als een aapje aan je vastklampt. Je kunt ook smelten van de trotse blik van een ietwat vergeetachtige oma. Die voor de zoveelste keer vertelt wat voor een mooie man opa altijd was.
En oh ja, niet te vergeten de slappe lach met je vriendin tijdens het ophalen van heerlijk onnozele herinneringen. (En nee, dat komt zeker niet alleen door de wijn!)
Heerlijk is ook de frisse geur van het pas gemaaide gras. Óf juist de geur van de regen op de door de zon verwarmde straatstenen. Vergeet trouwens niet de hap van de zelfgemaakte appeltaart van je moeder. Want, dat blijft toch écht de lekkerste!
Tot slot is er nog de coole puberjongen die de bejaarde dame helpt oversteken en vervolgens zelf zijn bus dreigt te missen. En dan de goedzak van een buschauffeur die nét even dat ene minuutje op hem wil wachten.
Geloof me; ze zijn er altijd en overal.
Ja, klopt: soms is het even zoeken. Maar vaak is het er gewoon, récht voor je neus.
In elk geval lijkt het mij méér dan de moeite waard om ze te blijven zien, die kleine dingen. Maar let op, want kijken is lang niet altijd zíen ;-)
Het geeft mogelijk nét de twist aan je dag, als die misschien even wat minder goed begon.
‘Kleine dingen’ maken het verschil.
Althans, voor mij..
