‘Kijk uit met honden en kleine kinderen!’
Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, telkens als onze kleindochter er is.
‘Zijn deze grootouders schuldig aan de dood van hun kleinzoon?’ kopte RTL Nieuws. Het kereltje blijkt vier jaar geleden, hij was destijds nog maar acht maanden oud, te zijn doodgebeten door hun herdershond tijdens het oppassen. Het was van de week aan de rechtbank in Amsterdam om te oordelen of de grootouders dood door schuld ten laste kan worden gelegd. Mijn hemel! Het trauma alleen al, voor iedereen die hierbij betrokken is. Om vervolgens met je kind in de rechtbank te moeten eindigen. Ik las het bericht tegen wil en dank helemaal en nam me daarna voor de tigste keer voor om mijn kleindochter nooit, maar dan ook echt nóóit, alleen met onze honden te laten. Want stel je voor!
Honden en baby’s of kleine kinderen: je zou het nooit mogen vertrouwen. Vroeger hadden we thuis een lobbes, een goedzak pur sang, van een Hongaarse staande hond. Hoewel hij letterlijk geen vlieg kwaad deed, bleef mijn moeder erop hameren om hem nooit te vertrouwen in de buurt van kleine kinderen. Ik denk dat we allemaal vonden dat ze hierover een tikje dramatisch deed. Totdat er op een dag een klein meisje bij ons langskwam. Ze had een harig jasje van nepbont aan en lange blonde staarten. Onze Hongaar werd door het kindje gestoord in zijn slaap en schrok blijkbaar zo van wat hij gewaarwerd bij het openen van zijn ogen dat hij opsprong en het kind naar haar gezichtje sprong. Het bloedbad was enorm, de schrik nog erger. Na een bezoek aan de eerste hulp kon iedereen gelukkig weer een beetje ademhalen. De schade bleek mee te vallen en over een poosje zou er niets meer te zien zijn van deze aanval – hetgeen inderdaad bleek te kloppen.
Honden en kleine kinderen: hou ze in de gaten! Ik hoor het mijn moeder telkens zeggen als onze kleindochter er is. Ze is inmiddels in de levensgevaarlijke ‘ik kan kruipen en staan en kijk nou toch eens, ik kan ook al bijna lopen’-fase waardoor we haar geen minuut, geen seconde, uit het oog kunnen verliezen. Watervlug als ze is zat ze een paar weken geleden ineens zowat bovenop hond Cato. We stoven er allebei op af. Desondanks had ze Cato al weten te beroven van een goed handjevol haar. Cato liet het gebeuren, maar voor hetzelfde geld…
Ik moet er niet aan denken en kan me niet voorstellen welk een drama zich heeft afgespeeld bij de grootouders die vorige week met hun bloedeigen kind voor de rechtbank moesten verschijnen. Wat ik me nog net wel kan voorstellen is dat elke mogelijke veroordeling deze zaak nóg pijnlijker kan maken – maar de pijn niet kan verzachten.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
