Franska.nl

Kennis is …

Ik hoor het mezelf ook nog roepen tegen de kinderen: ‘Zorg nou dat je eerst je diploma’s haalt, en daarna kun je doen wat je wilt.’ 

 

En wat hadden de kinderen die dan tegen hun ouders zeiden dat dit onzin was (achteraf) gelijk. Zij riepen dat je alles wat je moet weten op internet kunt opzoeken. En tegenwoordig kun je alles wat je wilt weten daar vinden. Of het nou waar is of niet: je vindt er alles wat je gebruiken kunt.

 

Durven moet je! Niet weten! En dan komen er voorbeelden van mensen die heel veel geld verdienen zonder dat ze al te veel opleiding hebben genoten.

 

En vroeger had je die natuurlijk ook al. Maar toen hadden die mensen nog extreme talenten. En zij waren dan bereid geweest om die talenten verder te ontwikkelen. Door te trainen wanneer hun vrienden een vrije dag hadden, of door te slapen wanneer hun vrienden het nachtleven indoken. Kijk maar naar grote talenten op muziekgebied. Je speelt echt niet zomaar piano op hoog niveau, en als je dat al kunt, moet het nog maar zo zijn dat je iemand tegenkomt die jouw talent (h)erkent. Dat een platenmaatschappij je dan een contract aanbiedt, en je alsnog je brood kunt verdienen met je talent.

 

En dat gold ook voor voetballers vroeger. Je speelt maar een paar jaar op hoog niveau, en omdat zo’n carrière best zwaar was, verdiende je als jonge jongen dan heel wat meer geld dan je vrienden deden, als je profvoetballer werd. En als die carrière dan ten einde kwam – als zo’n voetballer ergens in de dertig was – dan begonnen die mannen allemaal een sigarenwinkeltje om verder van te kunnen leven. Hahaha. Echt! Na het sporten gingen ze dan geld verdienen met rookwaar. Als je er nu over nadenkt…

 

Dus dat doen ze nu ook niet meer. Nu beginnen ze bijna allemaal alvast een kledinglijn, voordat ze met voetbalpensioen gaan. Want een jas van een sterspeler zit natuurlijk veel comfortabeler en warmer dan een gewone jas. En daar betaalt men dan graag veel meer geld voor. Alle kleding wordt besteld bij dezelfde producent, elke voetballer laat er zijn eigen logootje op naaien, en hoppa… katsjingggg!

 

Tijdens de voetbalcarrière zelf lijkt het enige dat nog getraind moet worden “een beetje vaak in beeld komen”. Dus loopt er iemand langs je tijdens een wedstrijd, dan ga je op de grond liggen met je knie in je hand, en dan heel hard kermen. Hopelijk krijgt dan iemand van de tegenpartij een gele kaart, en jij bent weer even vol in beeld om je hoofd te promoten. En daarmee dus je kledinglijn.

 

En mocht je nou (per ongeluk) tóch een doelpunt scoren, dan heb je natuurlijk geen last meer van die knie. Dan kan je ineens wél rennen. En dan klap je dus met je knieën vol in het gras, glij je een stukje door richting de camera, sta je snel weer op, wijs je op jezelf met twee duimen, sla je jezelf op de borst, en spoor je het publiek aan om je te huldigen. Peanuts eigenlijk, heel veel geld verdienen.

 

Maar toch zie ik al die mensen in (bijvoorbeeld) de zorg dat nog niet zo snel doen. Na al die schoolboeken die ze hebben doorgeworsteld, en al die theorie- en praktijkexamens die ze aflegden, zie ik ze echt niet óók nog even een kledinglijn promoten. Of op de knieën door de gang glijden als ze weer een patiënt genezen hebben.

 

En goed verdienen doen ze ook al niet. Terwijl zo’n voetballer bij een “eventuele” blessure altijd bij ze terecht kan hè. Gewoon, voor het geval zo’n glijer straks niet meer over het veld kan glijden, voorafgaand aan de vechtpartijen buiten het stadion.

 

En wat die vechtpartijen de maatschappij kosten? En hoeveel geld we zonder dit alles zouden overhouden om de mensen in de zorg wat meer te kunnen betalen?

 

Tsja… Ik kan dat gewoon nog uitrekenen!

 

Want ik ging vroeger naar school, omdat ik dacht dat ik daar iets aan had.