Kan het nu eens klaar zijn met dat oeverloze gepolder in Den Haag?
Er is namelijk werk aan de winkel. Heel veel werk zelfs.
Even vooraf om misverstanden te voorkomen: dit stukje gaat dus niet over een politieke kleur. Nee. Dit stukje gaat over hoe er politiek wordt bedreven en dat ik ze niet meer verdraag, al die debatten over de toeslagen-affaire, over compensatie voor de Groningers, over gelekte data, immigranten, Afghanistan, verplicht vaccineren, dansen met Janssen, een liegende premier, klimaat, stikstof, koeien, nog meer gelieg en ga zo maar door. Ik ben zo ontzettend zat van die oeverloze samenscholingen met zoveel mensen zoveel meningen, al die ego’s die mekaar staan te verdringen voor de interruptiemicrofoon, al die luchtballonnetjes die worden opgelaten, boude uitspraken die worden gedaan, stemverheffingen, onbeschofte oneliners en loze kreten.
Ze moeten er eens mee ophouden, met dat elkaar de vliegen afvangen en proberen de slimste van de klas te zijn. Handjes laten wapperen, mouwen opstropen en aan het werk, dat is wat er moet gebeuren. En een beetje navelstaren, dat zou vast ook helpen. Niet denken dat je overal verstand van kunt hebben, maar gewoon eens toegeven dat je het nu eens even niet weet. Niet verharden in standpunten en verzuipen in principes, maar even adem-in-adem-uit ‘sorry, ik heb me vergist’.
Ik heb heel lang geprobeerd om een debat te volgen. Om niet te denken dat ze elkaar alleen maar staan te verdringen rond die microfoon om hun p.r.-momentje te pakken, in beeld te komen of de krant te halen. Maar van de week na Afghanistan ben ik voorlopig afgehaakt. Het eindeloze welles nietes over het nut van de voorbije missie aldaar en welke mensen er nou wel recht op hebben om uit die hel te worden gehaald en welke niet. Of misschien wel, maar dat moeten we eerst nog even goed doorspreken – met elkaar.
De wereld schudt, staat in brand (of verzuipt), corona is een blijvertje, het klimaat een puinhoop en vrede op aarde wil ook al niet lukken. En Afghanistan? Zullen we het er maar op houden dat we geen idee hebben wat zich daar afspeelt en hoe het leven is als je wieg daar stond in plaats van hier?
Er is dus werk aan de winkel, beste mensen politici. Heel veel werk. Dus niet meer lullen maar poetsen. Heel hard poetsen!
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
