Franska.nl

Wat me nou zo vaak opvalt bij ‘die jonkies van tegenwoordig’. Echt niet bij allemaal hoor. Bij sommige. Die hebben niet geleerd wat ik geleerd heb. Namelijk: zorg dat je bij elke bespreking pen en papier bij je hebt. Dat is er door mijn eerste baas echt met de paplepel ingeslagen. Niet gegoten. Ik vergis me niet in de uitdrukking. Ik had gewoon een strenge baas. Doch rechtvaardig.

Regelmatig zit ik tegenover iemand, die -pak hem beet- drie keer zo jong is als ik. Jaja, dat krijg je op een gegeven moment. Die zit dan lekker van alles aan je te vragen en jij tovert je beste tips tevoorschijn. Bedenkt ze vaak zelfs ter plekke. Ondertussen verbaas ik me er dan over dat sommige mensen denken dat ze zo’n giga goed geheugen hebben. Blijkt dus niet zo te zijn. Even later vragen ze me namelijk vaak of ik nog even die leuke zin kan herhalen die ik een half uur geleden gezegd heb.

Ja, hoor eens!

Ik heb geen ingebouwde bandrecorder. Op zo’n moment zou ik willen dat ik kon wat ik Stan Laurel een keer zag doen, toen Oliver Hardy hem vroeg om iets te herhalen. Laurel had namelijk voor de verandering eens een keer iets heel slims gezegd. Toen hij het herhaalde kwamen exact dezelfde woorden er in compleet door elkaar gehusselde volgorde uit. Ik heb me rot gelachen. Dat zou ik dan ook willen kunnen op zo’n moment.

Lijkt me superlollig

Vandaar waarschijnlijk dat ik me ooit de gewoonte had aangewend om alles wat er in een vergadering gezegd werd, dat van enig belang was, maar meteen zelf even te noteren. Omdat ik er gif op kon innemen dat er later weer iemand kwam vragen wat er ook alweer geroepen was. Ik geef het toe. Eigenlijk ben ik natuurlijk hartstikke gek. Ik ga ook maar eens met de paplepel slaan, denk ik. (heel zachtjes)

Laatst hoorde ik iemand naast me (die de helft zo jong is als ik) hoofdschuddend zeggen: ik begrijp niet dat iemand zonder pen en papier naar een vergadering gaat. Kijk. Die heeft het begrepen. Ze zijn niet allemaal hetzelfde. Echt niet. Gelukkig niet.